ایلناز مهذب عصمتی - کارشناسی ارشد معماری اسلامی، دانشگاه بین المللی امام رضا، مشهد، ایران
نگار بخشیار - کارشناسی معماری، آموزش عالی اقبال لاهوری، مشهد، ایران
آرزو کول آبادی - کارشناسی ارشد مرمت و احیا بناها و بافتهای تاریخی )میراث فرهنگی(، دانشگاه علم و صنعت، تهران، ایران،

معماری پایدار یک جریان و عکس العمل منطقی برای حفظ محیط زیست در برابر مشکلات عصر صنعت می باشد. صنعت ساخت و ساز مالزی در طول سالها به سوی یک توسعه پایدار و معماری سبز توسعه یافته است . بخش معماری و طراحی معماری یک بخش کلیدی برای توسعه پایدار است . در گزارشهای اخیر، ساخت بناهای پایدار به عنوان ضرورتی برای کاهش گرم شدن کره زمین و تغییرات آب و هوایی توصیه شده است . در سالهای اخیر ، افزایش آگاهی عمومی و علاقه به نحوه تاثیر ساختارهای ساختمان بر محیط زیست ، بهره وری کارکنان و سلامت عمومی در مالزی ایجاد شده است . توسعه دهندگان، پیمانکاران، بیمه گران و عموم مردم در حال کسب مزایای ساخت و سازهای پایدار هستند. در نتیجه ، بخش دولتی و خصوصی در ساخت بناها به مصرف بهینه انرژی ، استفاده از منابع تجدیدپذیر و همچنین کاربرد مصالح ساختمانی بومی دوست دار محیط زیست اهمیت می دهند. در این مقاله علاوه بر معیارهای پایداری و مصالح بومی راهکارهای اقلیمی برای ساخت و سازههایی با مصرف انرژی کمتر و پایدارتر بررسی شده است . هدف از این تحقیق ، شناخت مصالح و روشهای ساخت بناهای بومی مالایی و نقش اقلیم در طراحی بناهای این کشور می باشد. که بدین جهت می توان از الگوهای بدست آمده در این تحقیق در سایر کشورها با اقلیم مشابه بهره برد. مسجد سایبرجایا یا رجا حاجی فی سبیل الله اولین مسجد با تفکر معماری سبز در کشور مالزی بوده که تمام معیارهای شاخص یک ساختمان سبز را برآورده می کند. روش تحقیق مورداستفاده در این مقاله تحلیلی - تفسیری می باشد و نتیجه بیانگر این است که معماری بومی مالزیایی تا حد زیادی از منطقه استوایی که در آن قرارگرفته ، تاثیر پذیرفته است .

معماری پایدار، معماری اسلامی ، اقلیم مالزی ، مسجد سایبرجایا