حسین هاجری - Assistant Professor of Persian Language and Literature, SAMT, Tehran, Iran

شیوه خطی، رویکرد رایج تاریخ نگاری ادبی از گذشته تاکنون بوده است. این شیوه به رغم دارا بودن ارزش آموزشی و تسهیل یادگیری وقایع تاریخ ادبیات، نمی‎تواند برای پژوهش های دقیق تاریخ نگاری ادبی روشی کارا باشد و درنهایت به عرضه گزارشی ناقص و مبهم درباره وقایع ادبی منجر می‎شود. این مقاله به بررسی برخی کاستی‎های این شیوه در مطالعه تاریخ ادبیات فارسی می‎پردازد و پنج کاستی رایج آن را که در بینش تاریخ نگاری ادبی معاصر ریشه دوانده است به شرح زیر معرفی می‎کند: ۱-ناتوانی در توصیف تغییرات تدریجی آثار و سنت های ادبی؛ ۲-ناتوانی در شناسایی روابط چندگانه بین وقایع ادبی؛ ۳-پیوسته نشان دادن مقاطع گسست به صورت نمادین؛ ۴-همگن سازی دوره های مختلف ادبی بدون توجه به سهم واقعی هریک و ۵-تعیین آغاز و انجام وقایع ادبی برخلاف واقعیت های تاریخی.

History of Literature, Literary Historiography, Linear Method