ناسازگاری روش شناختی و تئوریک با موضوع، در «روایت پژوهی داستان های عامیانه ایرانی»
عنوان مقاله: ناسازگاری روش شناختی و تئوریک با موضوع، در «روایت پژوهی داستان های عامیانه ایرانی»
شناسه ملی مقاله: JR_NAQD-2-1_007
منتشر شده در در سال 1396
شناسه ملی مقاله: JR_NAQD-2-1_007
منتشر شده در در سال 1396
مشخصات نویسندگان مقاله:
سید علی قاسم زاده - دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
خلاصه مقاله:
سید علی قاسم زاده - دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
پژوهش در حوزه داستانهای عامیانه فارسی با تاسیس گرایش ادبیات عامه در دانشگاههای کشور، روندی فزاینده پیدا کردهاست. در این میان، بهرهگیری از نظریههای ادبی در بازخوانی و نقد و تحلیل آثار شفاهی یا مکتوب ادب عامه در ایران، از رویکردهای تازه و نوآورانه است. کتاب روایت پژوهی داستانهای عامیانه ایرانی نوشته مریم شریفنسب را میتوان یکی از این پژوهشهای نوبنیاد بهشمار آورد که کوشیده با تلفیق رویکردهای روایتشناختی ساختاری بهویژه آرای نظری پراپ، چتمن، لینتولت و ژرار ژنت با روشهای سنتی نقد داستان، یعنی بررسی عناصر داستان، طرحی نو دراندازد. جستار حاضر با توجه به ضرورت نگاه منتقدانه به پژوهشهای دانشگاهی تلاش کرده است به شیوه نقد محتوایی، ناسازگاری و ناهمگونی نظریه و روش مورد پسند نویسنده را با موضوع کتاب مزبور بازگو کند. از نتایج تحقیق برمیآید با وجود تلاش نویسنده برای بازخوانی قصههای عامیانه فارسی از منظر نظریههای روایتشناسی ساختارگرا و ارائه ساختار روایی جامع از حکایات عامیانه فارسی، برجستگی خطاهای محتوایی و خطای نظری و روششناختی، دستاورد تحقیق را به چالش کشاندهاست.
کلمات کلیدی: ادبیات عامه, روایت شناسی ساختارگرا, نقد عملی, خطای تئوریک, مریم شریف نسب
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1614924/