حسین کریم زاده - گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تبریز
محمد محسن زاده هریس - گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تبریز

یکپارچه­سازی اراضی دارای مزایای متعددی مانند ایجاد محیط مناسب برای اقدامات کارآفرینانه­ی کوچک مقیاس، بهبود زیرساخت­ها و خدمات روستایی، ایجاد انگیزه برای تنوع بخشی به اقتصاد روستایی و مانند این­ها می­باشد. ولی با این وجود، متاسفانه فقط تعداد کمی از کشاورزان حاضر به یکپارچه­سازی اراضی هستند، که این تعداد نیز در طول زمان رو به کاهش بوده است. در همین راستا، از جمله عواملی که می­تواند در ایجاد انگیزه جهت یکپارچه­سازی اراضی مفید باشد، سرمایه­ی اجتماعی است که در بردارنده­ی مفاهیمی چون اعتماد، همکاری و روابط متقابل بین یک گروه است، به شیوه­ای که گروه را به سمت دستیابی به هدفی که برمبنای ارزش­ها و معیارهای رایج در جامعه مثبت تلقی می­شوند، هدایت می­کند. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش سرمایه­ی اجتماعی در گرایش به یکپارچه­سازی اراضی کشاورزی در ۴ روستای شهرستان بستان آباد می باشد. این تحقیق از نظر هدف، کاربردی بوده و از نظر روش، توصیفی تحلیلی و جهت جمع­آوری داده­ها و اطلاعات از مطالعات میدانی و کتابخانه­ای استفاده شده است. جامعه آماری مورد مطالعه روستاهای عین­الدین، حاج آقا، اشدلق علیا و کردکندی جمعا با ۱۰۱۳ بهره­بردار کشاورز، واقع در شهرستان بستان­آباد می­باشد. حجم نمونه با بهره­گیری از فرمول کوکران ۱۹۷ خانوار برآورد گردید و جهت انتخاب خانوارها نیز از روش نمونه­گیری تصادفی ساده انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین سرمایه­ی اجتماعی و گرایش به یکپارچه­سازی همبستگی مستقیمی وجود دارد و با افزایش سرمایه­ی اجتماعی گرایش سرپرستان به یکپارچه­سازی اراضی افزایش می­یابد و از میان مولفه­های سرمایه اجتماعی بعد اعتماد اجتماعی و مشارکت بیشترین تاثیر را در گرایش کشاورزان به یکپارچه­سازی اراضی زراعی داشته­اند و هم­چنین بعد انسجام اجتماعی کمترین تاثیر و نقش را در این زمینه داشته است.

اعتماد اجتماعی, بستان­آباد, کشاورزی, سرمایه­ی اجتماعی, یکپارچه­سازی اراضی