اثربخشی بازی های ریتمیک و گروهی بر مهارت های حرکتی درشت و تعامل اجتماعی کودکان اتیسم

هدف: پژوهش حاضر، مطالعه اثربخشی بازی های ریتمیک و گروهی بر مهارت های حرکتی درشت و تعامل اجتماعی کودکان اتیسم بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. جامعه آماری شامل کل کودکان مبتلا به اتیسم در شهرستان ارومیه بود که از بین آنها ۲۱ کودک با میانگین سنی (۸۰/۲ ± ۰۴/۹) مبتلا به اختلال های طیف اتیسم در شهرستان ارومیه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بر اساس نتایج پیش آزمون به صورت تصادفی در سه گروه تمرینی بازی های گروهی، بازی های ریتمیک و گروه کنترل قرار گرفتند .جمع آوری داده ها از روش آزمون برونینکس اوزرتسکی و پرسشنامه گارس انجام شد. آزمودنی های سه گروه پس از مرحله پیش آزمون که شامل اجرای آزمون برونینکس اوزرتسکی و تکمیل پرسشنامه به وسیله مراقبان کودک (والدین، مربیان) می شد، به مدت ۲۴ جلسه در جلسه های تمرینی بازی های گروهی و ریتمیک شرکت کردند. گروه کنترل بدون برنامه بازی خاصی به فعالیت های روزانه خود پرداختند. یک روز بعد از پایان جلسه ۲۴، از آزمودنی های هر سه گروه آزمون برونینکس اوزرتسکیگرفته شد و پرسشنامه گارس نیز به وسیله مراقبان کودکان تکمیل شد. یافته ها: تحلیل داده ها از روش آزمون تحلیل کواریانس، تحلیل واریانس یک راهه وt  وابسته در سطح معناداری (p≤۰/۰۵) نشان داد که تمرین اثر معناداری بر امتیاز مهارت های حرکتی درشت در دوگروه تجربی با برتری گروه بازی های ریتمیک داشته است. همچنین تمرین بر امتیازهای تعامل اجتماعی دو گروه تجربی تاثیر داشت هرچند که تفاوت ها بین گروه بازی های ریتمیک و گروهی از لحاظ آماری معنادار نبود. با این وجود، میانگین نمرات تعامل اجتماعی گروه بازی های ریتمیک بهبودی بیشتری را نشان دادند. نتیجه گیری: این یافته ها تاییدی بر نقش بازی و به خصوص همراه شدن با موسیقی در افزایش انگیزه و علاقه در کودکان و در نهایت بهبود مهارت های حرکتی و اجتماعی کودکان طیف اتیسم بود.

Keywords:

Rhythmic game , Group game , Social interaction , Autism , بازی ریتمیک , بازی گروهی , تعامل اجتماعی , اتیسم.