شهرزاد عدیلی - کارشناس ارشد روان شناسی، دانشگاه اصفهان
رکسانا میرزایی - روانشناسی کودکان با نیازهای خاص دانشگاه اصفهان
احمد عابدی - روانشناسی کودکان با نیازهای خاص دانشگاه اصفهان

هدف: هدف این پژوهش تعیین تاثیر آموزش بازی درمانی مبتنی بر روابط والد-کودک بر کیفیت تعاملات والد و فرزند و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کودکان دارای مشکلات رفتاری و هیجانی بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودکان مشکلات رفتاری و هیجانی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان بودند که از میان آنان تعداد ۳۰ نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش تحت مداخله هشت جلسه ای بازی درمانی مبتنی بر روابط والد-کودک به شیوه جلسه های گروهی یک ساعته و هفتگی قرار گرفت و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسش نامه های رابطه والد-فرزند پیانتا (۱۹۹۶) و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت لندگراف (۱۹۹۶)  بود. یافته ها: نتایج نشان داد که مداخله بازی درمانی باعث افزایش نزدیکی و کاهش وابستگی و تعارض در رابطه والد با کودک شده است. همچنین نتایج نشان داد که مداخله بازی درمانی در بهبود ابعاد کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کودک موثر است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که مداخله بازی درمانی مبتنی بر روابط والد-کودک در بهبود رابطه والد . فرزند و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کودک از کارایی و اثربخشی لازم برخوردار است.   The Effectiveness of Filial Therapy on the Quality of Parent-Child Interactions and Health-Related Quality of Life in Children with Behavioral/Emotional Problems   Objective: The purpose of this study was to investigate the effect of filial therapy on the quality of parent-child interactions and health-related quality of life in children with behavioral/emotional problems. Method: The present study was a quasi-experimental study with a pretest, posttest, and control group. The statistical population consisted of all mothers of children with behavioral/emotional problems visiting counseling centers in Isfahan, Iran, from among whom ۳۰ people were selected through purposive sampling and randomly assigned to experimental and control groups. The experimental group received eight sessions of filial therapy in one-hour weekly group sessions, while the control group received no training. The data collection instruments were the Parent-Child Relationship Questionnaire (Penta et al., ۱۹۹۶) and the Health-Related Quality of Life Questionnaire. (Landgraff & Abbots, ۱۹۹۶). Results: Filial therapy increased closeness and reduced dependence and conflict in the parent-child relationship. Also, filial therapy was an effective intervention in improving the health-related quality of children. Conclusion: Filial therapy is effective in improving the parent-child relationship and health-related quality of life of children.     Keywords: Filial therapy, Parent-child interactions, Health-related quality of life, Behavioral/emotional problems

درمان مبتنی بر روابط والد-کودک, تعامل والد-کودک, کیفیت زندگی مرتبط با سلامت, مشکلات رفتاری و هیجانی