سامان صادقی - گروه ز راعت، دانشگاه کردستان
غلامرضا حیدری - گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه کردستان
یوسف سهرابی - گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه کردستان

چکیده به منظور بررسی تاثیر سیستم های مختلف حاصلخیزی بر روی برخی شاخص های رشدی دو رقم ذرت دانه ای (Zea mays)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با دوازده تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان در سال زراعی ۱۳۹۰ اجرا شد. فاکتور اول شامل سطوح کود در شش سطح (T۱)، کود شیمیایی نیتروژن و فسفر به صورت صد درصد (۳۰۰ و ۱۵۰ کیلوگرم در هکتار)، (T۲) کود بیولوژیک فسفات بارور ۲ (۱۰۰ گرم در هکتار) و نیتروکسین (۱ لیتر در هکتار)، (T۳) کود مرغی به صورت صد درصد (۱۵ تن در هکتار)، (T۴) ۵۰ درصد کود مرغی + کود بیولوژیک، (T۵) ۵۰ درصد کود شیمیایی +  کود بیولوژیک + ۵۰ درصد کود مرغی، (T۶) شاهد،  و فاکتور دوم شامل رقم در دو سطح  (A۱) سینگل کراس ۷۰۴ و (A۲)  دابل کراس ۳۷۰ بود. نتایج نشان داد که ترکیب تیماری A۱T۵ وزن خشک کل، شاخص سطح برگ، سرعت رشد گیاه، سرعت رشد نسبی و سرعت جذب خالص را در مقایسه با شاهد افزایش داد. در رقم DC۳۷۰ بیشترین وزن خشک کل، سرعت رشد محصول، شاخص سطح برگ و سرعت جذب خالص مربوط به T۱  بود. بیشترین سرعت رشد نسبی درهر دو رقم،  ۲۱ روز پس از کاشت از سطح کودی T۵  بدست آمد. در سطوح کودی مختلف رقم دیررس  SC۷۰۴ از عملکرد دانه بیشتری نسبت به رقم DC۳۷۰ برخوردار بود. کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی با کود بیولوژیک و آلی باعث حصول بیشترین عملکرد نسبت به مصرف تنهایی هر کدام از آنها می شود.

سرعت رشد محصول, سرعت رشد نسبی, عملکرد, کود بیولوژیک, کود شیمیایی, کود مرغی