علی شریفی ریگی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران (نویسنده مسئول)
نسرین السادات حسینی رمقانی - دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، دانشگاه لرستان، لرستان، ایران
سیده خدیجه مرادیانی گیزه رود - دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، دانشگاه لرستان، لرستان، ایران

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش فرزندپروری مبتنی بر ذهنآگاهی بر اضطراب، تعارض والد- فرزند و خوداثرمندی والدگری مادران دارای کودک مبتال به اختالل بیش فعالی-کمبود توجه بود. طرح پژوهش به صورت نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. بدین منظور ۲۸ نفر از مادران دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال بیش فعالی-کمبود توجه بهصورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و گواه (در هر گروه ۱۴ نفر) تقسیم شدند. از مقیاس کانرز والدین، پرسشنامه های اضطراب بک، پرسشنامه خوداثرمندی والدگری و مقیاس راهبردهای تعارض برای گردآوری دادهها استفاده شد. برنامه آموزش فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی، به مدت ۸ جلسه ۲ ساعته بر روی گروه آزمایشی اعمال گردید. داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکوا)مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها نشان داد که آموزش فرزندپروری مبتنی بر ذهنآگاهی منجر به تفاوت معنادار آماری P<۰/۰۰۰۱)بین مراحل پیش و پس آزمون در نمره کلی اضطراب، تعارض والد-فرزند و خوداثرمندی والدگری در گروه آزمایش شد. با توجه به اثربخش بودن استفاده از برنامه فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی در کاهش علایم اضطراب، تعارض والد- فرزند، و افزایش خوداثرمندی والدگری در مادران دارای کودک مبتال به اختلال بیش فعالی-کمبود توجه، آموزش این برنامه در راستای کاهش فشار روانی و بهبود سلامت عمومی این گروه از افراد جامعه پیشنهاد میشود.

اختلال بیش فعالی-کمبود توجه, فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی, اضطراب, تعارض, خوداثرمندی