بررسی اثربخشی خویشتن داری بر هیجان خواهی و پرخاشگری نوجوانان پسر بی سرپرست و بد سرپرست

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی خویشتن داری بر هیجان خواهی و پرخاشگری نوجوانان پسر بی سرپرست و بدسرپرست یکی از مراکز شبه خانواده تحت پوشش بهزیستی شهر مشهد در سال ۱۴۰۱ انجام شده است. پژوهش براساس هدف کاربردی محسوب می شود و روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بصورت پیش آزمون و پس آزمون است. داده ها براساس پرس شنامه هیجان خواهی زاکرمن و پرسشنامه خشم اشپیلربرگر بدست آمده است. جامعه آماری پژوهش شامل ۱۷ نفر از نوجوانان ساکن در یکی از مراکز شبه خانواده شهر مشهد بود که بصورت نمونه های در دسترس ۸ نفر از آن ها در گروه آزمایش و ۹ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. بعد از برگذاری هفت جلسه آموزش خویشتن داری مجددا هیجان خواهی و پرخاشگری آن ها از طریق پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات از طریق نرم افزار اس پی اس اس توسط تحلیل کواریانس مورد بررسی قرار گرفت.نتایج نشان داد که در دو گروه قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری بین هیجان خواهی و پرخاشگری رخ داده است.یافته ها نشان داده است که خویشتن داری بر هیجان خواهی و پرخاشگری نوجوانان پسر بد سرپرست و بی سرپرست اثر گذار بوده است و باعث کاهش هیجان خواهی و پرخاشگری آن ها در مرحله پس آزمون شده است

Keywords:

خویشتن داری , هیجان خواهی , پرخاشگری , نوجوانان بی سرپرست