علی حسینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران
علی صابری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران

سیاست ارتقاء روستا به شهر به عنوان یکی از راهبردهایی است که در سالهای اخیر بهمنظور بهبود کیفیت زندگی در سکونتگاه های روستایی مورد توجه قرار گرفته است. نتیجه توجه به این سیاست؛ تبدیل نقاط روستایی بسیاری به شهر است . مقاله حاضر با هدف بررسی میزان رضایت ساکنین از کیفیت زندگی خود بعد از ارتقاء روستا به شهر در شهرهای بوستان، سپیدار، مصیری و کوپن صورت گرفته است. نوع مطالعه حاضر کاربردی و روش تحقیق نیز مبتنی بر روشهای توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق، ساکنان شهرهای مورد مطالعه است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۳۶۰ نفر در نظر گرفته شد که با استفاده از پرسشنامه و به شیوه تصادفی ساده تکمیل شد. روایی پرسشنامه به وسیله متخصصان این حوزه و پایایی آن نیز با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ و در سطح بالای ۷.۰ تایید شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری گوناگون همچون آزمون تحلیل واریانس یکطرفه، فریدمن، رگرسیون برآورد منحنی و آزمون کروسکال والیس استفاده شد. یافته های تحقیق نشان میدهد که سیاست تبدیل نقاط روستایی به شهر در شهرهای سپیدار و مصیری نتوانسته است رضایت ساکنان را به همراه داشته باشد. در حالی که در شهر بوستان باعث رضایت نسبی ساکنان و در شهر کوپن باعث رضایت بالای ساکنان از کیفیت زندگی خود شده است.

ارتقاء روستا به ش هر، کیفیت زندگی، روستا، شهر