بررسی رضایتمندی ساکنین مسکن مهر از منظر پایداری اجتماعی (نمونه مطالعاتی : مسکن مهر شهر تبر یز)

طرح مسکن مهر در سال ۱۳۸۶ توسط دولت نهم در راستای پاسخگویی به نیاز مردم به تامین مسکن ، مطرح شد که اقتباسی از مسکن اجتماعی کشورهای صنعتی ، در راستای مرتفع کردن نیاز به سرپناه افراد بی بضاعت جامعه ، به ویژه بعد از جنگ جهانی دوم بود. پروژه مسکن مهر در طی سالهای اخیر به دلایل مختلف نتوانست جایگاه مناسبی در جامعه را به خود اختصاص دهد و پدیده زاغه نشینی مدرن را به وجود آورد. ناراضی بودن ساکنان از محل زندگی خود و عدم حس تعلق ساکنین به محل زندگی خود از جمله مشکلات این طرح است . یکی از آسیب های وارده به این موضوع عدم تمایل ساکنین به برقراری ارتباط با همسایگان خود و یا به عبارتی تعاملات اجتماعی است که امروزه با عنوان معماری پایدار مطرح می شود. اهمیت موضوع مسکن مهر در ایران سبب شد معیارهای پایداری اجتماعی ، به منظور تحقق مسکن مطلوب، گردآوری شود تا به عنوان الگویی در ساخت وسازها و ارزیابی مسکن مهر مورد استفاده قرار گیرد. در این پژوهش با بررسی مطالعات و تحقیقات پیشین ، معیارهای اصلی ارزیابی تعاملات اجتماعی جمع آوری شده و میزان رضایتمندی ساکنین از این عوامل در نمونه موردی مسکن مهر شهر تبریز مورد بررسی قرار گرفته است . نتایج حاکی از آن است که میزان رضایتمندی ساکنین از تمامی فاکتورها در سطح پایینی بوده و در میان این عوامل بیشترین رضایتمندی مربوط به حس امنیت ساکنین است و عوامل مربوط به فضاهای جمعی مانند امکانات تفریحی و ورزشی و فضای سبز و فضاهای تجمع ، بیشترین میزان نارضایتی را داشته اند. برخلاف یافته های پیشین حس امنیت به تنهایی قادر به بالابردن تعاملات ساکنین نبوده و وجود فضاهای جمعی جهت مشارکت افراد تاثیر بیشتری بر افزایش تعاملات ساکنین دارد.

Keywords:

مسکن اجتماعی , مسکن مهر , پایداری اجتماعی , تعاملات اجتماعی , رضایتمندی