سودابه کمال الدینی - دبیری زبان ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جیرفت

یکی از اصولی ترین مباحث حوزه عرفان و نیز فلسفه، مسئله «وحدت وجود» می باشد که همواره مورد بحث و بررسی صاحب نظران و اهل طریقت بوده، به طوری که دو آموزه «وحدت وجود» و«انسان کامل» به عنوان ارکان و محورهای تعالیم صوفیان شناخته شده است. ابن عربی سردمدار این بحث عمیق عرفانی است و نویسندگان وشاعران بسیاری در مورد وحدت وجود به بررسی پرداخته اند. از جمله این شاعران سهراب سپهری است. یکیاز عمده ترین شاخصه های اشعار سهراب سپهری باور خدا و احساس وجود او در همه ارکان هستی است. نسیمنوازشگر شعر این شاعر، غبار عادت را از آیینه فطرت انسان برمی گیرد و با اشارتی کوتاه تلاش می کند تاحقیقت وجودی معبود را به نزدیک ترین فاصله از باور بشری برساند. به عبارت دیگر خلق همان حق است وعالم وجود تجلی حضرت حق محسوب میشود. جهان هستی با تمام جلوههای گوناگونش ظهور و تجلی ذاتحضرت حق است و هر آنچه در عالم وجود به صورت متعدد و متکثر مشاهده می شود حقیقتی واحد است. درفلسفه وحدت وجود همه چیز یکی است و همه چیز خدا است. سهراب سپهری شاعری باورمند است نگاه او به دین، خدا و معنویت مبتنی بر قبول جوهره تمام باورهای قدسی بشری می باشد، نه یک آیین ویژه. باورهایقدسی در شعر سهراب حقایقی واحدند که با ادراک ساده بشری، رنگ گونه گونی به خود گرفته اند، بنابراین درسروده های او تفکیک در نگاه دینی مردود و ناپسند است

وحدت وجود، سهراب سپهری، تجلی، حقیقت ناب