کیامرز حسین وند - کارشناسی روانشناسی عمومی دانشگاه پیام نور اندیمشک
مهین حسین وند - کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مسجد سلیمان
رقیه هزاریان - کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مسجد سلیمان
مژگان راکی - کارشناسی روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز
شهناز فروغی راد - کارشناسی راهنمایی و مشاوره دانشگاه فرهنگیان اندیمشک

یکی از وظایف اصلی معلم در آموزش، کمک به فراگیران برای تبدیل شدن به فردی مسئولیت پذیر و منطقی از نظر اخلاقی است. برای دستیابی به این هدف، آموزگار باید بعد دوگانه ای را در نظر بگیرد که اخلاق در فرآیندهای تدریس دارد. از یک سو، آموزگار باید خود را بر اساس اصول اخلاقی و اخلاقی عمل کند. از سوی دیگر، او باید رشد اخلاقی فراگیران خود را تشویق کند. تربیت اخلاقی را می توان نوعی آموزش تعریف کرد که به رشد دانش آموزانی کمک می کند که می توانند کودکانی خوش اخلاق، مدنی، اخلاقی، غیر قلدر، انتقادی، سالم، سازگار و پذیرفته از نظر اجتماعی باشند. تربیت اخلاقی اصطلاحی است که برای اشاره به انواع مفاهیمی مانند یادگیری هیجانی، یادگیری اجتماعی، رشد شناختی موثر، استدلال اخلاقی، آموزش بهداشت، آموزش مهارت های زندگی، تفکر انتقادی، پیشگیری از خشونت، تعارض استفاده می شود. با توجه به ضرورت رفتار اجتماعی مبتنی بر اخلاق در چامعه، توجه ویژه به امر آموزش اخلاقی در مدارس اجتناب ناپذیر است و لازم است هم معلمان آموزش های لازم برای انتقال آموزه های اخلاقی را داشته باشند و هم دانش آموزان مطالب درسی مشخصی در زمینه اخلاق دریافت کنند. این مقاله به بررسی مقوله مهم آموزش اخلاقیات برای فراگیران می پردازد و با بکارگیری روش توصیفی و مرور مقالات، ابعاد مختلف و رویکردهای موجود در مورد آن را مورد بررسی قرار می دهد.

آموزش اخلاقی، تدریس اخلاق، اخلاق در مدرسه، فراگیران