سعید عوض پور - دانشگاه شیراز
مسعود نوشادی - استاد گروه مهندسی آب، دانشگاه شیراز

ریزپلاستیک ها (میکروپلاستیک و نانوپلاستیک) در سراسر دنیا پراکنده شده اند و به عنوان یک آلاینده نوظهور و تهدید جدی برای محیط زیست به شمار می آیند. حضور آن ها در اکوسیستم های گوناگون به خصوص محیط های آبی نیز برای موجودات زنده بسیار خطرناک می باشد. بنابراین، یافتن یک فرآیند تصفیه کارآمد برای حذف ریزپلاستیک ها و یا توسعه و ارتقای روش های تصفیه پیشین بسیار حائز اهمیت می باشد. از این رو جامعه علمی تاکنون تحقیقاتی را بر روی گزینه های مختلف تصفیه و حذف ریزپلاستیک ها به انجام رسانیده است. در حال حاضر فرآیندهای مختلفی از جمله فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی توسط محققان برای حذف ریزپلاستیک ها مورد بررسی قرار گرفته است که در این میان، تعداد کمی از این روش ها دارای کارایی مناسب برای حذف ریزپلاستیک ها می باشند. فرآیند فیلتراسیون راندمان های حذف متفاوتی را از خود نشان داده است ولی دارای مشکلاتی همچون هزینه اولیه زیاد، گرفتگی غشاها و تعویض مکرر فیلترها است. فرآیند جذب و جداسازی مغناطیسی نیز به عنوان یک روش ساده حذف به شمار می آید، ولی افزودن جاذب ها ممکن است باعث آلودگی ثانویه گردد. همچنین فرآیندهای ترسیب شیمیایی و اکسیداسیون نیز ممکن است با مشکل مشابهی در رابطه با باقیمانده های مواد شیمیایی مواجه شوند. در مقابل، فرآیندهای تجزیه زیستی راندمان حذف پایینی را ارائه می دهند. لذا در پژوهش حاضر و در قالب انجام یک تحقیق مروری به بررسی تمامی فرآیندهای تصفیه ریزپلاستیک ها و بیان کارایی و مزایا و معایب این روش ها پرداخته شده است.

تصفیه آب و فاضلاب, ریزپلاستیک ها, فرآیندهای حذف, کنترل آلودگی