آرش آذرپیک - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فراسی دانشگاه رازی کرمانشاه
نیلوفر مسیح - دانشجوی کارشناسی ارشد زبانشناسی دانشگاه پیام نور کرمانشاه

ژانر فراشعر مرکزافزا مبتنی بر بنیان روایت مکتب فلسفی پدیدار شناسی در غرب مبتنی است. برخلاف سیستم های مطلق گرای مرکزگرا در هستی شناسی حذف گرایانه ی خود، که پدیدارها را فاقد هر گونه نمود و دگردیسی در امتداد تاریخ می پندارند. و سیستم های نسبی گرای مرکزگریز که شدیدا معناگریز و حتی معناستیز هستند در پدیدارشناسی عمیق گرا هر پدیدار چه درونی، چه برونی و چه زبانی دارای یک یا چند ساحت محدود معنایی و مفهومی است که بنیان روایت و مرکزیت وجودی آن را نمود خواهد بخشید. و با حفظ و همراهی آن ابعاد محدود ثابت در امتداد تاریخ خود در آن می تواند دارای بی نهایت، ریزش، بارش، رویش، و تابش معنایی و مفاهیم گونه گون و حتی متضاد هم باشد. لذا فراشعر مرکزافزا نیز به تبعیت از اصل هوسرلی در اپوخه نهادن تمام پیش فرض ها پدیدارها و رخداد را از تمامی جهات مورد تحلیل درونی_برونی و برونی_درونی قرار می دهد. در این نوشتار ضمن معرفی مکتب پدیدارشناسی، چهره های شاخص و مکتب نقد پدیدارشناسی، ژانر فراشعر مرکز افزا (مکتب ادبی پدیدارشناسی) تحلیل و بررسی خواهد شد. هدف از انجام این پژوهش تبارشناسی فلسفی فراشعر مرکزافزا و بیان مولفه های پدیدارشناسانه ی این ژانر است. که در نتیجه ی این پژوهش مشخص خواهد شد که در فراشعر مرکزافزا یک موضوع محوری (پدیدار یا رخداد) از تمامی ساحات نگریسته خواهد شد. لذا قضاوت مخاطب بر مبنایی نگاه فرایی مبتنی بر تمام ساحات یک رخداد یا پدیدار خواهد بود.

پدیدارشناسی، پدیدارشناسی عمیق گرا، فراشعر مرکزافزا، تحلیل کاراکترها، دگرسوژه گرایی