محمدرضا حسنی آهنگر - استاد، دانشگاه جامع امام حسین(علیه السلام)
محمدعلی برزنونی - استادیار، دانشگاه جامع امام حسین(علیه السلام)
مهدی فاتح راد - استادیار، دانشگاه صنعتی شریف
مهدی محمدی فرد - مربی، دانشگاه جامع امام حسین(علیه السلام)

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، که نظام نوپا، در حال استقرار و نهادسازی نوین بود، مراکز علمی، پژوهشکده ها و اندیشکده های نظام سلطه، زنگ به خطر افتادن منافع آن ها را در سراسر جهان به صدا درآوردند و برای اولین بار در طول تاریخ نظام سلطه، علی رغم اختلاف نظر بنیادین در مسایل متعدد جهان، در مقابله همه جانبه با انقلاب اسلامی، به اجرای سلسله توطئه ها و اقدام های مشترک ازجمله تمرکز بر اختلاف قومیتی، کودتاها، ترور و بحران های امنیتی و درنهایت تحمیل جنگی همه جانبه با نمایندگی رژیم بعث عراق پرداختند. در مواجهه با این چالش، معمولا از روش های کلاسیک و تجهیزات و سامانه های مدرن، مبتنی بر دانش و فناوری های نوین روز بهره گرفته می شود. با توجه به تحریم نظام سلطه در حوزه های تسلیحات و تجهیزات مورد نیاز، با فرماندهی حضرت امام (ره) و هدایت مسوولان ارشد لشکری و کشوری، علی رغم خیانت برخی خواص به ویژه رئیس جمهور وقت، جهان شاهد ارائه الگوی موفق و به کارگیری فوق فناوری نرم توسط معظم له بود که با تبدیل این چالش بزرگ به مساله کلان و پیداکردن جوانان مومن انقلابی پای کار، برای حل آن، توانست ضمن راه اندازی و به کارگیری تجهیزات و تسلیحات پیشرفته آن روز کشور، خلا کمبود فناوری ها و محصولات سخت را نیز جبران نماید. نتیجه به کارگیری این فوق فناوری نرم، پیشرفت های همه جانبه انقلاب اسلامی به ویژه در حوزه دفاعی – امنیتی و بازداشتن دشمن از دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده نظام سلطه بود. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی، با بن مایه های اجتهادی با ارائه و تبیین این فوق فناوری نرم، مولفه ها و ویژگی های متمایز و برخی مصادیق برجسته آن واکاوی خواهد شد.

دفاع مقدس، امام، فرماندهی و مدیریت راهبردی، فوق فناوری نرم، نظام سلطه، فرهنگ و تفکر جهادی، حکمت