بشری احمدنیا - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آیندگان، تنکابن، ایران
علیرضا غنی پور - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آیندگان، تنکابن، ایران

مقدمه: سازگاری یک نگرانی مهم در دوران نوجوانی است. در دوره ی دانش آموزی، اگر فرد بتواند سازگاری اجتماعی ایجاد کند، می تواند زندگی را تسهیل کند. به این صورت که احساس خوشبختی خواهند کرد و می توانند کار توسعه بعدی را ادامه دهند. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی سبک های دلبستگی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر و پسر دوره ی دوم متوسطه است. روش پژوهش: در این پژوهش، از روش همبستگی و رگرسیون برای بررسی ارتباط میان متغییر ها استفاده شده است. جامعه آماری، دانش آموزان دختر و پسر مقطع دوره ی دوم دبیرستان شهرستان رشت، به تعداد ۸۰ نفر می باشند. از میان جامعه، حجم نمونه ی ۴۰ نفری از دانش آموزان دختر و حجم نمونه ی ۴۰ نفری از دانش آموزان پسر، که به طور تصادفی انتخاب شدند، در نظر گرفته شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی بل، پرسشنامه ی سبک های دلبستگی کولینز و رید بود. برای تجزیه و تحلیل داده از نرم افزاز spss-۲۴ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن با سازگاری اجتماعی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (۰۱/۰ p<، ۵۳۹/۰r=) که این رابطه، مستقیم است. یعنی با افزایش سبک دلبستگی ایمن میزان سازگاری اجتماعی نیز افزایش می یابد. همچنین ضریب همبستگی محاسبه شده نشان می دهد که بین سبک دلبستگی اجتنابی با سازگاری اجتماعی رابطه منفی و معناداری وجود دارد (۰۱/۰ p<، ۴۱۱/۰-=r) که این رابطه معکوس است. یعنی با افزایش سبک دلبستگی اجتنابی، میزان سازگاری اجتماعی کاهش می یابد.نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که بین مولفه ی سبک دلبستگی ایمن با سازگاری اجتماعی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. همچنین بین مولفه ی سبک دلبستگی اجتنابی با سازگاری اجتماعی، رابطه ی معناداری وجود دارد.

سازگاری اجتماعی, سبک های دلبستگی, دانش آموزان, دوره ی متوسطه