سید علی صدرالساداتی - فارغ التحصیل دکتری رشته مهندسی محیط زیست - گرایش آب و فاضلاب

شبکه‎های جمع‎آوری فاضلاب بخشی از زیرساخت‎های شهری هستند و تعمیرات و نگهداری از آنها هزینه‎های بسیار زیادی را به جامعه تحمیل می‎نماید. در ارزیابی روش های بازسازی و نوسازی شبکه های جمع آوری فاضلاب به طور عام تنها هزینه های مستقیم در نظر گرفته می‎شود و هزینه های اجتماعی و زیست محیطی در نظر گرفته نمی شود. در این تحقیق برای ارزیابی بکارگیری روشهای بازسازی شبکه فاضلاب و انتخاب مناسب ترین روش بازسازی شبکه فاضلاب با توجه به شرایط محیطی پروژه، چهار معیار اصلی برای تصمیم گیری انتخاب گردید. معیارهای اجتماعی و زیست‎محیطی، علاوه بر معیارهای مرسوم فنی و اقتصادی در تصمیم‎گیری استفاده شده اند. براساس معیارهای تصمیم گیری و روشهای بازسازی پیشنهادی، پرسشنامه هایی برای استفاده از روش AHP برای تصمیم‎گیری استفاده شد. نتایج نشان داد معیار فنی نسبت به سایر معیارهای تصمیم گیری ارجح تر دانسته شده است و روش OmegaLiner و CIPP از اولویت بالاتری در بکارگیری دارند. در مورد شهر اهواز مشکل اساسی، عدم تاب‎آوری شبکه جمع‎آوری فاضلاب شهری در برابر نفوذ آب باران می‎باشد. همچنین بالا بودن آب زیرزمینی به همراه زمین ساخت ریزشی سبب شده تا استفاده از روش های ترانشه باز علاوه بر مشکلات فنی با مشکلات عدیده دیگر اجتماعی نیز روبرو باشد. متاسفانه عمده شبکه فاضلاب شهر اهواز فرسوده بوده و خطوط اصلی جمع‎آوری فاضلاب در حال احداث می باشد. به طور کلی استفاده از روش‎های بدون ترانشه برای احداث شبکه جمع آوری فاضلاب شهر اهواز پیشنهاد می‎گردد. در بین روش های بازسازی روش های OmegaLiner و CIPP ارجحیت دارد.

بازسازی, نوسازی, شبکه جمع آوری فاضلاب, شهر اهواز