سید رضا حسینی - دانش آموخته کارشناسی ارشد تاریخ دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسن زندیه - استادیار ،گروه تاریخ ، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

»سکهشناسی« به عنوان دانش شناخت،بررسی و تبیین ویژگی های شکلی و ماهوی نقود ملموس، از علوم جدیدی می باشد که طی دههها ی اخیر، مورد توجه ویژهی پژوهشگران ایرانی قرار گرفته و از این رهگذر، آثار برجستهای در باب معرفی مسکوکات تاریخی کشور نگارش یافته است. در این میان، کتابهای تالیفشده پیرامون سکههای مضروب از دورهی صفوی به بعد،متنوعتر هستند. بی شک یکی از مهمترین آثار مزبور،کتابی با عنوان »سکههای مسی ایران، فلوس دورههای صفوی تا قاجار« میباشد که در سال ۱۳۹۱ش به قلم »بهرام علاءالدینی« نگارش شده است.نگارندگان این پژوهش درصدد هستند که با رویکرد توصیفی – تحلیلی، جوانب علمی و تحقیقاتی اثر مذکور را بررسی نموده تا به این پرسش اصلی پاسخ دهند که مهمترین خصوصیات مثبت و منفی این کتاب، شامل چه مواردی می باشند؟ یافتههای این مقاله نشان می دهد که بهرام علاءالدینی بهواسطهی برخورداری از تجربیاتی چندینساله در سکهشناسی، موفق به نگارش کتابی مرجع دربارهی مسکوکات مسین چکشی ایران طی دورهی تاریخی معاصر شده که از امتیازاتش، معرفی فلوسهای متنوع مضروب در تقریبا ۵۰مورد از دارالضربهای ایران،درج اوزان دقیق مسکوکات و تالش متعهدانه ی نویسنده در راستای خوانش صحیح مندرجات آنها است. با این حال، بی اعتنایی عالءالدینی به امر ضروری ارجاع-دهی علمی، عدممعرفی سکه های مسین برخی از شهرهای جنوبی کشور همچون »کنگان« و »لنگه« و نهایتا اتکای بیش از حد نویسنده به مجموعه ی شخصی خود و غفلت او از منابع معتبری مانند کتابهای »انتشارات کراوس« و گنجینههای »انجمن سکهشناسی آمریکا« و »موزهی آشمولین« دانشگاه آکسفورد، اصلی ترین نقیصههای اثر وی هستند.

سکه شناسی, مسکوکات, فلوس, بهرام علاءالدینی, دارالضربهای ایران