محمدمهدی نقاشیان حقیقی - موسسه آموزش عالی هنر شیراز- دانشجو
قاسم کشاورزی - موسسه آموزش عالی هنر شیراز – مدرس مدعو

در سالهای اخیر، مبحث کلان معماری پایدار، جوامع علمی و حاکمیتی کشورهای مختلف را معطوف خود کرده و با توجه به شرایط خطرناک تغییرات اقلیمی کره زمین ، این مبحث ، بیش از پیش ، مهم و حیاتی شده است . توجه به نیازهای انسان به عنوان محور طراحی "معماری پایدار" و همچنین شناخت رهیافت های موجود در معماری بومی هر منطقه می تواند، کمک شایانی به عبور از این شرایط دشوار، داشته باشد. در این مقاله ، پژوهشگران با روش تحلیلی -توصیفی در پی یافتن پاسخی روشن به سه پرسش اساسی هستند. ۱- معماری سنتی ایرانی چه دستاوردهایی برای پایداری معماری داشته است ؟ ۲- این دستاوردها چگونه می تواند در معماری معاصر نیز کاربردی شود؟ ۳- چه راهکارهای اجرایی می توان برای پایداری معماری در منازل و مجتمع های مسکونی ، پیشنهاد داد؟ نتایج تحقیق نشان می دهد که ، معماری سنتی ایران، جنبه های متنوعی از پایداری معماری را در خود داشته که شناخت و احیای مجدد آنها، مسیر رسیدن به معماری پایدار را بسیار آسان خواهد نمود. استفاده از "مصالح تجدیدپذیر" و بومآورد که به راحتی قابل بازیافت و کابرد مجدد در ساخت و ساز باشد، به طور قطع گام موثری را در حفظ محیط زیست و ایجاد "پایداری " به ارمغان می آورد. استقرار ایران در منطقه ای بیابانی و نیمه بیابانی ، ایجاب می کند تا با ارائه راهکارهایی کم هزینه و آسان بتوان، مصرف آب را به ویژه در منازل مسکونی کاهش داده و به حفظ اندک منابع آبی باقی مانده، کمک کرد. اطلاعات لازم برای پژوهش حاضر، از طریق مطالعه ی کتابخانه ای حاصل شده و دادههای به دست آمده از روش تحلیل محتوا مورد تجزیه و استنتاج قرار خواهد گرفت تا استدلال لازم برای ارائه ی راهکارهای علمی و عملی ، به دست آید.

پایداری ، معماری پایدار، مصرف انرژی ، پایداری آب، مصالح پایدار، معماری مسکونی شیراز، معماری سنتی