سجاد احمدی - دانش آموخته دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی تهران کارشناس طرحهای راهبردی جامع و تفصیلی شهرداری شیراز

در جامعه ای با تغییرات شدید تورمی و اجارهنشینی بیش از۵۰% خانوارهای آن، باید از خود بپرسیم که شهرسازی چه ارزشهایی را برای ما ترسیم کرده است ، اگر LBCS قاضی نهایی ارزشهای ماست ، پس وضعیت وخیمی داریم ، وضعیتی که نهایت آن کاهش عشق و به تاریخ پیوستن باغات قصردشت ، طبیعت دراک، طبیعت نیایش ، دریاچه بختگان و ... است . در واقع کدگذاری شهرسازی در فقدان مالیات بر مستغلات، آن هم در شرایط تورم شهرسازی بیش از ۱۰۰۰% اخیر، جای سوال و تردید شدید دارد. هیچ بحث قانع کنندهای درباره داشتن حق طبیعی برای مشروعیت بخشی به تعداد طقات حتی منطقی در ساختار حاکم شورای عالی شهرسازی و معماری تا حال نشده است . فقدان گفتمان و کمبود واژگانی که چگونگی استثمار شدن طبقه کارگر را از یادها برده است . در واقع کسب رانت از کدگذاری طرح تفصیلی (شهرسازی )، در ساختار فاقد کد مالیاتی شهرسازی LBCS،عملا دفاع از استثمار طبقه فاقد مالکیت و عمدتا کارگر شهرهاست . در ساختار تورمی موجود، اگر کارگران به ازای زحمتشان، کد شهرسازی LBCS دریافت می کردند، عدالت تا حدودی رعایت می گردید. ولی در نهایت ارزش کار حدود ۵۰% اجاره نشین شهرسازی در تورم بی پایان اخیر به یغما رفته است . بنابرین صعود طبقاتی بدون کد LBCS دشوار گردیده و آنچه زمانی وقف روح بود، حالا وقف بازار کدهای شهرسازی می شود. بنابراین پیشنهاد می گردد چگونگی کدگذاری و قیمت گذاری شهرسازی شهر در مرکز پرسش های برنامه ریزان شهری قرار گیرد. به زعم کروکبرگ (۱۳۹۸)، در واقع پرسیدن اینکه کدهای شهرسازی به کجا تعلق دارند؟ صرفا پرسش بنیادی »کدهای شهرسازی به چه کسی تعلق دارند؟« را سانسور می کند. اینکه کدهای شهرسازی به کجا تعلق دارند را بدون دانستن اینکه دربارهی کدهای شهرسازی چه کسی حرف میزنیم ، نمی توان به درستی پاسخ داد.

سوژهها، خدمات اساسی ، مسکن کارگران، کدهای شهرسازی ، ریاضی ، .LBCS