محمدصادق کهخاکهن - کارشناسی ارشد بیابانزدایی، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان،
ابوالفضل رنجبر فردویی - دانشیار، گروه مهندسی علوم بیاببان، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران
سیدحجت موسوی - استادیار، گروه جغرافیا و اکوتوریسم، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران
عباسعلی ولی - دانشیار، گروه مهندسی علوم بیاببان، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران

خشکسالی و اثرات آن یکی از نگرانی های عمده ی جهان محسوب می شود. ایران به عنوان یکی از کشورهای واقع در کمربند خشک کره زمین، همواره با مسائل محیط زیستی و مخاطرات طبیعی ناشی از پدیده خشکسالی مواجه بوده و هست. بنابراین پژوهش حاضر سعی دارد تا با استفاده از داده های دورسنجی و سیستم اطلاعات جغرافیایی، خشکی را در قالب ارزیابی خشکسالی در استان سیستان و بلوچستان در یک بازه ۱۵ ساله (۲۰۱۵-۲۰۰۰) مورد پایش و روندیابی قرار دهد. در این راستا، تصاویر ماهواره ای MODIS از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ از طریق اعمال شاخص وضعیت بارش سالانه (PCI) و شاخص بارش استاندارد شده (SPI) مورد پردازش قرار گرفت. سپس با روش طبقه بندی نظارتی و تفاضل تصاویر، روند تغییرات خشکسالی ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که سال های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۱ به ترتیب با مساحت ۰۶/۱۵۷۳۸۳ و ۰۵/۳۰۶ کیلومترمربع بیشترین و کمترین سطح بارش و همچنین با دارا بودن وسعت ۱/۴۹۵۱۱ و ۸۳/۶۹۲۳۳ کیلومترمربع حداقل و حداکثر سطح خشکسالی را به خود اختصاص داده اند. بیشترین شدت تغییرات خشکسالی از لحاظ زمانی مربوط به بازه ۲۰۰۲-۲۰۰۱ بوده و از لحاظ مکانی نیز متعلق به بخش هایی از خاش، ایرانشهر و سرباز است که ۹۳/۱۹۴۳۰۲ کیلومترمربع از سطح استان را شامل می شود. در نهایت روند کلی تغییرات بارش کاهشی و خشکسالی نیز از نوع افزایشی است که نیازمند برنامه ریزی اساسی در زمینه حفاظت از منابع و مدیریت ریسک و بحران جهت احیای و ابقای اکوسیستم مناطق خشک می باشد.

خشکسالی, خشکی, دورسنجی, داده های رقومی, MODIS, سیستان و بلوچستان