محمدرضا ارشادی نیا - دانشیار گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه حکیم سبزواری

مقاله ای با در پیش گرفتن روند شبهه زایی بر مبادی هستی شناسی فلسفه اسلامی، مدعی است که ایرادات ابتکاری بر نظریه فیض با محوریت آموزه تشکیک، در همه مکاتب فلسفی فراهم آورده تا نشان دهد ابتنای نظریه تعلیم و تربیت بر فلسفه اسلامی، بی اعتبار و بی فایده است. این مقاله پس از پراکنده گویی ها و تولید شبهات گوناگون و عنوان قرار دادن «پیامدها در تعلیم و تربیت»، قصد دارد با الزامات مردود بر فلسفه اسلامی، به نظریه پردازی بدیع درباره «هدف و مراحل تعلیم و تربیت» نائل گردد! آنچه بیش از همه برای خرده گیری مقاله به کار آمده، برشی از مبحث تشکیک وجود و چون و چرا درباره برخی مطالب پراکنده هستی شناختی است و هیچ اشاره اندکی حتی به مواضع نفس شناختی و انسان شناسی و مراحل رشد انسان در فلسفه اسلامی نکرده تا بتواند مراحل تعلیم و تربیت را همسو با مراحل رشد در دیدگاه فلاسفه اسلام احراز کند و برای شبهات خود، راه به ظاهر منطقی به روی مخاطب بگشاید. با این وصف، مدعی است که به نوآوری نائل شده و دو نظریه توالی گرا و توازی گرا را مردود دانسته و به احداث نظر سوم یعنی جمع بین هر دو راه یافته است. واکاوی دعاوی مقاله و اتهاماتش علیه فلسفه اسلامی به ویژه در امر تعلیم و تربیت، عیار تمایز نقد راستین را از شبهه زایی برملا خواهد ساخت.

تشکیک وجود, تعلیم و تربیت, توالی گرایی, توازی گرایی