زهرا برکند - کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان یاسوج
فاطمه کوشکی - کارشناسی روانشناسی عمومی دانشگاه پیام نور پلدختر
مهدی شریعتی نسب - کارشناسی علوم تربیتی شهید بهشتی اقلید
سید کریم حسینی - کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه شهید بهشتی اقلید

خودکنترلی به معنای کاربرد درست هیجان ها تلقی می شود و اعتقاد بر این است که قدرت تنظیم احساسات، موجب افزایش ظرفیت شخص برای تسکین دادن خود، دور کردن اضطراب ها افسردگی ها یا بی حوصلگی های متداول می شود..انتقال از کنترل توسط عوامل بیرونی(دیگر کنترلی) به سوی عوامل درونی(خودکنترلی) یکی از مهمترین تکالیف رشد فردی محسوب می شود. همچنین خودکنترلی فرایند غلبه بر رفتارها، تکانه ها، احساس ها یا علایق خودکار یا درونی است که در غیر این صورت با رفتار هدف مدار تعارض پیدا می کند. بدون خودکنترلی، فرد درگیر رفتارهای خودکار، عادتی و درونی خواهد شد. ممکن است زمینه ای را برای عملکرد این خصیصه ایجاد نماید و منجر به برخی از مشکلات خودکنترلی گردد. احتمالا یکی از راههای مقاومت در برابر وسوسه، هدایت توجه و دوری از وسوسه است که برای رسیدن به آن می توان از راهبردهای درونی استفاده کرد. از آنجا که توجه، مولف اصلی در خودگردانی است می توان نتیجه گرفت که کارکرد توجه و خودگردانی، تاثیر متقابل وموثری بر یکدیگر دارند. فرد برای افزایش تلاش ذهنی باید دارای توان افزایش مهارت های خودکنترلی باشد[۱].

خودکنترلی ، معلمان، هیجان ، دانش اموزان