سید مهدی حسینی افروزی - دانشجو کارشناسی ارشد، گروه رفتار حرکتی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
لیلا ضامنی - استادیار، گروه رفتار حرکتی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
سیده یاسمن اسدی - استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران

هدف از این پژوهش مقایسه تعیین ­کننده­ های فعالیت بدنی سالمندان با و بدون تجربه سقوط مطابق مدل باور سلامت توسعه ­یافته بود. در این مطالعه از طرح مقطعی با راهبرد همبستگی استفاده شد. جامعه آماری شامل مردان و زنان سالمند ۶۵ سال و بالاتر (۹۲/۷ ± ۱۶/۷۹) ساکن استان مازندران بودند که بر اساس روش نمونه ­گیری خوشه­ای چند مرحله ­ای تصادفی با احتساب ریزش نمونه ۷۰۰ نفر انتخاب شدند که پرسش­نامه­ های جمعیت­ شناختی، سابقه سقوط، کیفیت زندگی، مدل باور سلامت توسعه­ یافته و فعالیت بدنی سالمندان را به ­صورت آن­لاین تکمیل کردند. پس از حذف ۱۴۰ نفر بر اساس معیارهای خروج، داده ­ها با استفاده از آزمون­ های کای­دو، تحلیل واریانس یک­طرفه، همبستگی پیرسون و مدل­سازی معادلات ساختاری تحلیل ­گردید. نتایج نشان داد که در هر دو گروه با و بدون تجربه سقوط، فعالیت بدنی با خودکارآمدی، نشانه­ ها و منافع درک­شده ارتباط مثبتی دارد. در افراد باسابقه سقوط، با افزایش شدت آسیب، میانگین فعالیت بدنی و میزان خودکارآمدی کاهش یافت و نیت به فعالیت بدنی کمتری داشتند. این مدل از نشانه­ ها برای پیش ­بینی عادت فعالیت بدنی حمایت ­کرد. موانع درک­شده به­ عنوان مهم­ترین پیش­بین، نیت فعالیت بدنی را در افراد با و بدون سابقه سقوط بازدارندگی می­کنند و طراحی مداخلاتی برای کاهش یا رفع این موانع پیشنهاد می­گردد. به­ علاوه تدوین مداخلاتی جهت ارتقای دانش و نگرش به فعالیت بدنی همراه با فراهم نمودن محیطی امن جهت شرکت سالمندان در فعالیت بدنی ضروری است.

مدل باور سلامت توسعه یافته, سقوط, سالمندان, فعالیت بدنی