محمد صادق کاویانی - دانشجوی دکتری فلسفه فیزیک ، دانشگاه باقرالعلوم علیه السلام
روح الله سوری - استادیار فلسفه دانشگاه خوارزمی
حمید پارسانیا - دانشیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
حبیب الله رزمی - استاد فیزیک دانشگاه قم

قاعده «المتفرقات فی وعاء الزمان، مجتمعات فی وعاء الدهر» یکی از قاعده های پرکاربرد در مباحث فلسفه اسلامی است که در نظام فکری اندیشمندانی چون میرداماد، نقشی اساسی ایفا می نماید. این قاعده تفسیرهای گوناگونی دارد که تاکنون به گونه ای فراگیر درکنار یکدیگر بیان نشده و زمینه برخی مغالطه ها را فراهم نموده است. برای پرهیز از مغالطه های یادشده، پژوهش پیش رو با روش تحلیلی- توصیفی، نخستین بار تفسیرهای گوناگون قاعده، وجوه اشتراک و امتیاز، و برخی کاربردهای آنها را درکنارهم تبیین می نماید. دامنه کاربست این تفاسیر از حوزه الهیات بالمعنی الاخص تا مباحث فلسفه زمان معاصر امتداد دارد.گوناگونی تفسیرهای یادشده نتیجه اختلاف در سه مولفه مهم است: ۱. واژه دهر معانی سه گانه ای دارد که با یکدیگر تنها اشتراک لفظی دارند. ۲. آن چه در دهر حاضر می شود می تواند شخص موجود زمانی، حیثیتی از حیثیات او یا وجود برتر او باشد. ۳. ثبات عالم زمان، تنها از افق دید موجودهای ثابت (نازمان مند) تحقق می یابد یا این ثبات وابستگیی به فاعل شناسا ندارد. برپایه مولفه های یادشده، در مجموع، چهار تفسیر از قاعده سامان یافته که عبارتند از: ۱. موجودهای پراکنده در ظرف زمان، در ظرف دهر به وجود برتر خویش، مجتمع با یکدیگرند. ۲. موجودهای پراکنده زمانی همگی در ظرف موجودهای دهری تحقق می یابند. ۳. موجودهای متفرق زمانی از جهت ثباتی برخوردارند و از این جهت با موجودهای ثابت مرتبط هستند. ۴. شیء متحرک، نسبت به عالم زمان متحرک و نسبت به مبادی عالیه ثابت است.

زمان, دهر, اجتماع دهری, فلسفه زمان, میرداماد