آرمیتا جلیل ناغونی

ژانرهای فرعی با تکرار در حرکت های اجتماعی به وجود می آیند. بعد از وقوع جنگ تحمیلی علیه ایران و پس از آن دست به قلم شدن رزمندگان، ژانر«خاطره نوشته های دفاع مقدس» شکل گرفت. حجم زیاد آثار چاپ شده مرتبط با این گونه ادبی، بررسی چیستی آن را با موازین علمی می طلبد. خاطره نگاشت ها با ذاتی دوگانه به تاریخ و داستان متمایلند؛ تحلیل و بررسی عناصر داستانی، گرایش خاطره نوشته ها را به داستان محرز می کند. این پژوهش با روشی تحلیلی-توصیفی عناصر پیرنگ، روایت، گفت وگو و شخصیت را در یکی از مشهورترین خاطره نوشته های دفاع مقدس به نام «من زنده ام» مورد بررسی قرار می دهد. نتایج حاکی از آن است که نویسنده با روابط علت و معلولی موجبات غنای پیرنگ را فراهم می کند، نمایش ابزار بیان روایت است، گفت وگو در فضاسازی و توصیف به  کمک خاطره نگار می آید درنتیجه موجبات تنوع در متن را پدید می آورد و شخصیت پردازی نیز به شیوه غیرمستقیم صورت می گیرد؛ در پایان، ماهیت داستان گونه این اثر به اثبات می رسد.

ادبیات پایداری, خاطره نگاشت, من زنده ام, معصومه آباد