عزت اله یوسفی

محاربه یکی از جرایم حدی علیه امنیت مردم و جامعه است که در حقوق کیفری اسلام مبنای جرم انگاری آن آیه ۳۳ سوره مائدهاست که همواره در فقه عامه و خاصه اختلاف نظر در باره شروط و ثبوت محاربه وجود داشته است شروطی نظیر مفهوم سلاح معیارناامنی و خوف مطلق یا مقید بودن محاربه مقنن نیز در سالهای بعد از انقلاب اسلامی ایران و ورود محاربه به حقوق جزا رویه هایگوناگونی در مورد محاربه اتخاذ کرده است در این پژوهش سعی شده است در حد امکان شروط محاربه مورد بررسی قرار گیرد.

محارب، امنیت، خوف، ناامنی، سلاح