امیرحسین علیرضایی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه تاثیر دو روش تیپرینگ بر نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد فوتبالیست-های امید بود. ۳۰ فوتبالیست ۲۰ تا ۲۳ ساله رقابتی استان فارس به طور تصادفی در سه گروه تیپرینگ تدریجی، تیپرینگدو مرحلهای و کنترل قرار گرفتند (هر گروه ۱۰ نفر). تمامی آزمودنی ها در برنامه های تمرینی فوتبال و بدنسازی به مدت ۶هفته شرکت کردند. سپس آزمودنی های دو گروه تیپرینگ در برنامه های تیپرینگ مختص به خود (تدریجی یا تک مرحله-ای) شرکت کردند. گروه کنترل نیز بدون تیپرینگ به تمرینات خود ادامه دادند. قبل از تیپرینگ و بعد از تیپرینگ اندازهگیری های مربوطه انجام شد. دفعات تمرینی در هر دو گروه تا ۵۰% کاهش یافت؛ با این تفاوت که در گروه تعدیل تدریجیاین کاهش به صورت تدریجی تا روز آخر تمرین ادامه یافت اما در گروه دو مرحلهای این کاهش تا روز دهم ادامه یافت، امادر سه روز آخر تمرین در برنامه تعدیل تمرین (روزهای یازدهم، دوازدهم و سیزدهم) قدری فشار تمرین افزایش یافت.جهت مقایسه و بررسی تغییرات متغیرها از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد. کورتیزول و سرعتدریبلینگ در دو گروه تیپرینگ در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار کاهش یافتند (P<۰.۰۵)، اما تفاوت معناداریبین دو گروه تیپرینگ وجود نداشت (P>۰.۰۵). تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول، عملکرد پاس دادن و شوتزدن در دو گروه تیپرینگ در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار افزایش یافتند (P<۰.۰۵)، اما تفاوت معناداری بین دوگروه تیپرینگ وجود نداشت (P>۰.۰۵). احتمالا هر دو شیوه تعدیل تمرینی (دو مرحله ای و تدریجی)، علاوه بر بهبودعملکرد ورزشی، با بهبود عملکرد فوتبالیست های جوان، تعادل هورمونی آنها را به سمت حالت آنابولیک تغییر میدهد کهنشان دهنده ریکاوری بهتر و افزایش آمادگی در این دوره است. اما تفاوت بین دو روش تیپرینگ دو مرحله ای و تدریجیمعنادار نبود.

تیپرینگ، نسبت تستوسترون به کورتیزول، عملکرد ورزشی، فوتبال