سهیلا صالح پور - کارشناس ارشد مدیریت بازرگانی
غلامرضا شجاع طلب - رئیس موسسه آموزش عالی کوشیار (غیرانتفاعی غیردولتی)

گردشگری در چند دهه اخیر توسعه رو به رشدی داشته و انواع متنوعی دارد.کشور ایران با قدمت ۴۰۰۰ ساله و با توجه به شرایط اقلیمی،طبیعی،فرهنگی و جغرافیایی خود توانسته از لحاظ غذایی الگوی متنوع ای داشته باشد.امروزه گردشگری غذا با توجه به فواید زیادی که دارد مورد توجه همگان قرار گرفته و از اهداف پرطرفدار و پر درآمد در کشورهای توسعه یافته در امر گردشگری به حساب آمده است.در کشور ما غذاهای بومی به دلیل تازگی و بدون استفاده از نگهدارنده همیشه مورد توجه اهالی بومی و گردشگران می باشد و می تواند باعث جذب گردشگر و درآمدزایی برای اهالی بومی باشد. در تحقیق پیش رو به بررسی نقش گردشگری غذایی در توسعه پایدار مقاصد گردشگری با تمرکز بر بازاریابی و توسعه اقتصادی(مطالعه موردی: شرق گیلان)پرداخته شده و ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه می باشد که از طریق طیف لیکرت نمره دهی شده است و پایایی آن از طریق آلفا کرونباخ سنجیده شد. برای سنجش متغیر توسعه پایدار گردشگری، از پرسشنامه استاندارد سازی شده و محقق ساخته ۲۱ سوالی و متغیر گردشگری غذایی، از پرسشنامه استاندارد سازی شده با چهار مولفه (محصول، توزیع، قیمت و ترفیع) استفاده گردیده است. روش پژوهش حاضر،تحلیل توصیفی داده های پژوهش و تحلیل استنباطی می باشد که با استفاده از آزمون های تی- استیودنت و فریدمن (به وسیله نرم افزار SPSS۲۲)، مورد سنجش قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که گردشگری غذایی بر توسعه پایدار تاثیر مثبت و معنا داری دارد. همچنین، مهمترین عامل موثر بر توسعهپایدارگردشگری غذا عامل تبلیغات و اطلاع رسانی در مورد رستوران ها و محصولات غذایی خاص بومی از طریق رسانه های عمومی، جراید، کتابچه راهنما، وبسایت های اینترنتی بوده و کم اهمیت ترین عامل موثر بر توسعه پایدار گردشگری غذا نیز شاخص برگزاری کلاس هایی برای ارتقا جامعه محلی بمنظور آموزش نحوه تعامل با گردشگران غذا بوده است

گردشگری غذایی، توسعه پایدار، توسعه اقتصادی، بازاریابی