سارا نصیرپور - کارشناسی ارشد فن آوری اطلاعات -شبکه های کامپیوتری
فاطمه سلطانی فر - علوم تربیتی برنامه ریزی آموزشی
احمدی مریم سادات - کارشناسی دبیری زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد دزفول
مهدی حیدری - کارشناسی ارشد فقه و حقوق اسلامی دانشگاه امیرالمومنین اهواز

از جمله ویژگی های انسان ، استعداد خاص او در یادگیری است . به یقین می توان گفت که پیدایش و بقای تمدن و فرهنگ انسان، به وجود استعداد یادگیری او بستگی داشته و یکی از مهم ترین عوامل پیشرفت های اجتماعی در زندگی انسان، یادگیری است. آموزش های خانواده، آموزش های مدرسه ای و آموزش های اجتماعی، همه قسمت هایی از زندگی فراگیران را تشکیل می دهند که تماما نوعی یادگیری است. پس حیطه یادگیری گسترده است و رفتارهای تحصیلی و غیرتحصیلی را شامل می شود و محققان و روانشناسانی هستند که می گویند، یادگیری از دگرگونی های نسبتا پایدار در توانایی، گرایش یا ظرفیت پاسخ دهی عنوان کرده اند . در آموزش فراگیران مفهوم یادگیری خودراهبر اهمیت زیادی دارد. یادگیری خودراهبر مستلزم آن است که افراد ابتکار عمل و مسئولیت یادگیری خود را بر عهده بگیرند. یادگیری خودراهبر فرآیندی را توصیف می کند که در آن افراد، با کمک دیگران یا بدون کمک دیگران، ابتکار عمل را در تشخیص نیازهای یادگیری خود، تدوین اهداف یادگیری، شناسایی منابع انسانی و مادی برای یادگیری، انتخاب و اجرای راهبردهای یادگیری مناسب و ارزشیابی به عهده می گیرند. یادگیری مشارکتی نیز نوعی رابطه ی بین فردی است که نه تنها با همکاری، بلکه با حساسیت نسبت به نیازهای دیگران مشخص می شود. هنگامی که معلمان درگیر آموزش با این نوع از یادگیری ها هستند، آنها باید تسهیل کننده یادگیری باشند، نه انتقال دهنده. استفاده از هر دو نوع یادگیری جهت تحقق هدف گروهی و بر عهده گرفتن مسئولیت های فردی از سوی معلمان برای فراگیران بسیار تاثیر گذار است به همین جهت بررسی شیوه های یادگیری مشارکتی و خودراهبری و اثرات آن بر فراگیران هائز اهمیت می باشد که در این پژوهش به آن پرداخته می شود. روش مطالعه در این پژوهش مروری می باشد که از یافته های مقالات و تحقیقات مشابه با این موضوع استفاده شده است.

آموزش، یادگیری فعال، مشارکتی، خودراهبری، فراگیر.