راضیه جهانبخش - کارشناسی ارشد ادبیات فارسی دانشگاه آزاد یاسوج
سید رضا خشنودی - کاردانی آموزش ابتدایی دانشگاه یاسوج
سپهدار باولی بهمئی - کارشناسی دبیری الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجائی تهران
اسفندیار مرادی پور - کارشناسی الهیات و معارف اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی گچساران

به عنوان یکی از حیاتی ترین عناصر در یادگیری، تعامل به عنوان کارکردی برای افزایش انگیزه، رضایت، مشارکت، ارتباط و پیشرفت یادگیرنده شناخته شده است. مهم است که زمان کافی را به طراحی فرصت هایی برای فراگیران اختصاص داد تا یادگیری خود را بازتاب دهند، به اشتراک بگذارند و نمایش دهند. اگر مهارت های اجتماعی را افزایش دهیم، شاهد افزایش متناسبی در یادگیری تحصیلی خواهیم بود. این بدان معنا نیست که مهارت های اجتماعی شما را باهوش تر می کند، بلکه بدان معناست که این مهارت ها فراگیران را برای یادگیری بیشتر آماده می کنند. بر اساس تحقیقات مختلف، فراگیران هنگامی که فعالیت و کار دسته جمعی انجام می-دهند، با همدیگر صحبت می کنند و از درک مطالب با یکدیگر مطمئن می شوند، نسبت به زمانی که با یکدیگر رقابت می کنند یا به تنهایی کار می کنند، مطالب بیشتری می آموزند. در حالی که تعاملات بین فراگیران و مطالب درسی به دقت توسط آموزگاران و سیستم های آموزشی برنامه ریزی می شود و نگاه ویژه ای به تعامل آموزگار و دانش آموز وجود دارد، فرهنگ تعامل بین کلاسی نسبتا ناشناخته باقی مانده است. یکی از دلایل این امر این است که سیستم های آموزش و ارزیابی، تمایل دارند تاثیر آموزگاران را بر یادگیری فراگیران ارزیابی کنند و قدرت اثربخشی تعامل مناسب یادگیرنده با یادگیرنده در سطح مدرسه، در طیفی از نتایج یادگیری را به شدت دست کم گرفته اند. هدف از نوشتار پیش رو بررسی این موضوع بوده که تعامل بین کلاسی چه نقشی در ارتقای یادگیری فراگیران دارد. این مقاله با استفاده از روش مروری مفهوم و اهمیت روابط فراگیران کلاس های مختلف در یک مدرسه را مورد بررسی قرار می دهد.

تعامل بین کلاسی، تعامل دانش آموزان، رابطه دانش آموز- دانش آموز، فراگیران، تعامل اجتماعی.