امین حق شناس - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد خمین، دانشگاه آزاد اسلامی، خمین، ایران
سیدعلی آل یاسین - استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد خمین، دانشگاه آزاد اسلامی، خمین، ایران
حسین داوودی - استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد خمین، دانشگاه آزاد اسلامی، خمین، ایران

هدف اساسی پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر پرخاشگری معلولین جسمی مرد در شهراصفهان بود جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معلولین جسمی- حرکتی مرد شهر اصفهان بود. در این تحقیق به منظور بررسی اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر کاهش پرخاشگری معلولین جسمی مرد در شهر اصفهان از روشنیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش شمامل ۲۰ نفر ازمعلولین جسمی- حرکتی مرد بود و از نمونه گیری در دسترس به شیوه هدفمند انتخاب شدند که از این میان ۱۰ نفر در گروه آزمایش و ۱۰ نفر در گروه کنترل به صورت تصادفی گمارده شدند. تمامی آزمودنی های شرکتکننده از نظر جنسیت مرد بوده و در گروه سنی ۲۰ تا ۴۰ سال قرار گرفتند. سپس افراد گروه آزمایش به مدت ۱۰جلسه مداخله گروهی مثبت نگر بر اساس الگوی رشد (۲۰۱۳) هفته ای دو بار به مدت ۹۰ دقیقه قرار گرفتند.برای جمع آوری اطلاعات در این پژوهش از مقیاس پرسشنامه پرخاشگری (AGQ) استفاده گردید. نتایج پژوهشنشان داد که مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر بر میزان پرخاشگری معلولین جسمی مرد اصفهان تاثیر معنیداری داشته و باعث کاهش میزان پرخاشگری آنها گردیده است.

روانشناسی مثبت نگر، پرخاشگری، معلولین جسمی، اصفهان