سهیلا رحمانی - دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران
مجتبی رهنمازاده - دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران
پریسا کلاهی - دکتری روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران. ایران
زهره مرتضائی کرهرودی - دکتری روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

هدف این پژوهش تعیین میزان اثربخشی درمان توانمندسازی خانواده مبتنی بر شفقت به خود بر کیفیت زندگی وابسته به دیابت در بیماران زن مبتلا به دیابت نوع دو بود. در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی با گروه کنترل و پیش آزمون و پس آزمون، ۶۰ زن مبتلا به دیابت نوع دو که از دی ماه ۱۳۹۷ تا اردیبهشت ۱۳۹۸ مراجعه کننده به بخش غددد بیمارستان امام حسین (ع) واقع در استان تهران بودند با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها به طور تصادفی و از طریق نرم افزار اکسل آفیس در دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. گروه آزمایش (n=۳۰) (تحت درمان توانمندسازی خانواده مبتنی بر شفقت به خود به مدت ۸ جلسه هفتگی هر جلسه ۹۰ دقیقه) و گروه کنترل (n=۳۰) تحت درمان های روتین بیمارستان قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ی مقیاس خود مراقبتی دیابت در سه مرحله خط پایه، پس از مداخله و پیگیری سه ماهه جمع آوری شدند. داده ها در نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۱ وارد و با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که در گروه تحت درمان توانمندسازی خانواده مبتنی بر شفقت به خود میانگین نمره کیفیت زندگی وابسته به دیابت به طرز معناداری بالاتر از گروه کنترل است (P>۰/۰۰۱). نتایج این پژوهش نشان داد که درمان الگوی توانمندسازی خانواده مبتنی بر شفقت به خود می تواند در بهبود کیفیت زندگی وابسته به دیابت در زنان مبتلا به دیابت نوع دو موثر باشد.

کیفیت زندگی وابسته به دیابت، دیابت نوع دو، درمان الگوی توانمندسازی خانواده مبتنی بر شفقت به خود