زینب برزگری - کارشناسی دبیری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
رباب مهدی زاده - کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز تبریز

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثرات و روند جامعه پذیری دانش آموزان در نظام آموزشی کشور انجام شد. بخشی از فرایند آموزشوپرورش در چارچوب نهاد اجتماعی مدرسه صورت میگیرد، ولی بخش دیگر خارج از مدرسه و در چارچوب جامعه کل تحقق مییابد بر همین اساس، جامعهشناسان معمولا آموزشوپرورش را با «جامعهپذیری» یا «اجتماعی شدن» مترادف میدانند. در زمان های بسیار دور، هدف اصلی یادگیری را این می دانستند که یک مطلب زیاد تکرار شود و در حافظه بماند. رشد و تربیت محققان در علوم مختلف می تواند راه را برای رشد و سرعت توسعه بازکرده و موانعی را که در سر راه این هدف وجود دارد برطرف نماید. نبود چشم انداز تربیتی و یا منشورهای تربیتی و مشخص نبودن خط سیری روشن برای تغییر رفتار در سنین مختلف باعث شده که نسخه های متفاوتی در عرصه رشد کودکان به صورت آزمون وخطا تجربه شود و هرکدام به دلیلی به نتیجه ی مطلوب نیانجامد. این پژوهش به شیوه مروری و با استفاده از داده های کتابخانه ای انجام شد. نتایج نشان داد جامعه پذیری دانش آموزان عموما و معمولا از طریق تقلید و همانندسازی، تلقین، آموزش غیرمستقیم، آموزش مستقیم، مشاهده (توام با مشارکت یا صرف نظارت)، کسب تجارب متنوع و مستمر در عرصه های مختلف زندگی اجتماعی، ایفای نقش های اجتماعی، مشاهده و ارزیابی خود در آینه واکنش ها و بازتاب های جامعه و تلاش در جهت هماهنگی با خواسته ها و انتظارات جمعی مدرسه، تاثیرپذیری از دیگری تعمیم یافته یا فرهنگ غالب جامعه، الگو گیری از دیگران مهم یا گروه های مرجع، اعمال فشارهای روانی و هنجاری به منظور انطباق یابی بافرهنگ غالب و... محقق می شود.

کلمات کلیدی: دانش آموزان، جامعه پذیری، نظام آموزشی، آموزش مستقیم، تربیت