محمد سلیمانی مهرنجانی - برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
لیلا مفاخری - برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

روند رو به افزایش جمعیت سالمندی در ایران و همراه بودن پدیده سالمندی با بروز اختلالات جسمی و روحی ضرورت تعیین کیفیت زندگی این قشر را افزایش داده است. کیفیت زندگی سالمندان در مناطق شهری به لحاظ آسیب پذیری تحت تاثیر عوامل گوناگونی از جمله شرایط محیط طبیعی و اجتماعی است، بنابراین همه مناطق کلان شهر تهران از نظر شرایط مناسب برای گذراندن دوره ی زندگی سالمندی وضعیت متعادلی ندارند. از این رو این تحقیق به بررسی وضعیت مناطق کلان شهر تهران بر اساس شاخص های زندگی سالمندی پرداخته است. شاخص های اصلی این تحقیق در ابعاد «اجتماعی- فرهنگی»، «رفاهی- تفریحی» و «سلامت و حمل ونقل» می باشد. برای تحلیل داده ها از نرم افزارها اکسل و (سیستم اطلاعات جغرافیایی) و نیز از مدل تاپسیس جهت رتبه بندی مناطق ۲۲ گانه استفاده شده است. نتایج این پژوهش به صورت رتبه بندی مناطق ۲۲ گانه شهر تهران در ۵ طیف (کاملا مناسب، مناسب، متوسط، نامناسب، کاملا نامناسب) ارائه گردیده است. نتایج حاصل از تکنیک تاپسیس نشان می دهد که منطقه ی دو، رتبه ی اول برای زندگی سالمندی و منطقه ۱۷ رتبه آخر در بین مناطق ۲۲ گانه شهر تهران را داراست. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که باید به وضعیت سالمندان توجه بیشتری شود، خصوصا آن دسته از سالمندان که در شرق (مناطق ۸ و ۱۳) و جنوب تهران (مناطق ۱۰،۱۷ و ۱۹) ساکن هستند.

زندگی سالمندی, کیفیت زندگی, شهر تهران