نسرین پرویزی مطلق - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تاب‎آوری، اعتماد بین فردی و تصویر بدنی زنان دچار مشکلات جنسی شهر اصفهان بود. این پژوهش یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه پژوهش حاضر، شامل کلیه زنان دچار مشکلات جنسی شهر اصفهان می باشد. برای انتخاب زنان دچار مشکلات جنسی به دلیل عدم دسترسی به این بانوان و عدم همکاری مراکز به کانون فرهنگی بانوان آل طه مراجعه شد و تعداد ۳۰ نفر با توجه به تکمیل پرسشنامه چند وجهی مسائل جنسی اسنل و همکاران (۱۹۹۳) به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند. که به طور تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل گمارده شدند (۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل). گروه آزمایش تحت اجرای ۸ جلسه درمان مبتنی بر شفقت قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس تاب آوری کونور و دیوید سون (۲۰۰۳)، مقیاس اعتماد بین فردی رمپل و هولمز (۱۹۸۵) و مقایس تصویر بدنی کش و همکاران (۱۹۸۶) بود که در دو مرحله قبل از اجرای پژوهش و بعد از اتمام جلسات اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و نرم افزار Spss۲۳ استفاده شد. نتایج تحلیل های آماری نشان داد که سطح تاب آوری (P<۰/۰۵ و F=۱۶/۳۱۷)، اعتماد بین فردی (P<۰/۰۵ و F=۸/۶۱۷) و تصویر بدنی (P<۰/۰۵ و F=۱۱/۴۷۷) گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری دارند (P<۰/۰۵ و F=۴/۳۰). بنابراین می توان گفت درمان مبتنی بر شفقت بر تاب‎آوری، اعتماد بین فردی و تصویر بدنی زنان دچار مشکلات جنسی تاثیر مثبت و معناداری داشته است. به همین منظور می توان از این درمان در کیلینک های سلامت جنسی و مراکز روانشناختی در جهت ترمیم مشکلات جنسی زنان بهره جست.

مشکلات جنسی، تاب آوری، اعتماد بین فردی، تصویر بدنی، درمان مبتنی بر شفقت