سارا غلامزاده - کارشناسی ارشد معماری
صدف سرمدی - استادیار گروه معماری، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

بیان مسئله : فضاهای آموزشی نظیر کودکستان ها و مدارس اولین فضای آموزشی رسمی است که کودکان پس از رشد و نمو در خانواده به آن ملحق می شوند. در واقع نیاز به تعامل با دیگر کودکان و آموزش آن ها را در این مسیر سوق می دهد. سرزندگی عبارت است از سازگاری با شرایط ناگوار. سرزندگی تحصیلی می تواند یک توانایی یا استعداد در یادگیرندگان باشد که آن ها را با فشارها و تهدیدهایی که به هنگام تحصیل با آن ها مواجه می شوند سازگار می کند. سرزندگی تحصیلی یکی از فاکتور های مهم و تاثیر گذار در زمان تحصیل و آموزش یک کودک است که اگر کیفیت آن به درستی حفظ نشود کودک دچار حس سرخوردگی و بی انگیزگی در تحصیل می شود. عوامل متعددی ممکن است باعث کاهش سرزندگی تحصیلی در کودکان شود مانند :مشکلات ژنتیکی وراثتی روحی و روانی کودک، شرایط محیطی ، سیستم آموزشی و فضای آموزشی .یکی از عواملی که باعث می شود فضای آموزشی باعث ایجاد حس های منفی در کودکان و در نتیجه کم شدن حس سرزندگی تحصیلی آن ها شود توجه نکردن و یا ندیدن نیازهای کودکان از زاویه دید خودشان است . طراحان بزرگسال باید علاوه بر معیار ها و فاکتور های لازم، کودکان را نیز در روند طراحی فضایی که متعلق به خودشان است سهیم کنند. این مقاله مروری جنبه های مختلف طراحی مشترک و ابزارهای مختلف برقراری ارتباط با کودکان را بررسی می کند .هدف پژوهش : ارتقا سرزندگی تحصیلی کودکان با توجه به تعامل کودک در روند طراحی فضای آموزشی .روش پژوهش : مقاله حاضر از نوع مروری - کتابخانه ای است که با توجه به منابع کتابخانه ای نگاشته شده است .نتیجه گیری : شرکت دادن کودکان در فرایند طراحی فضای های آموزشی نظیر دبستان ها باعث رشد خلاقیت در آن ها ، طراحی متفاوت و کودکانه تر فضا و شنیده شدن نیازآن ها ، ایجاد حس تعلق و در نتیجه افزایش سرزندگی آن ها می شود.

فضاهای آموزشی ،سرزندگی تحصیلی ،کودکان، تعامل ، طراحی مشارکتی