صغرا یزدان پناه - لیسانس جغرافیا انسانی گرایش روستایی ، دانشگاه پیام نور، واحد بندرعباس
شهربانی فخاری - لیسانس حسابداری، دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد میناب

هدف این پژوهش مروری بر رویکردهای توسعه برنامه درسی و نظامهای ارزشی حاکم بر آن است . در چند دهه گذشته واژه برنامه درسی معنای گستردهتر و جامع تری پیدا کرده است و نه تنها به محتوا بلکه به کل فرآیند آموزشی از جمله اهداف آموزشی ، مقاصد، منابع ، تربیت معلم و ابزارهای ارزشیابی و همچنین موارد دیگر نیز اشاره دارد. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای- اسنادی بوده است . تحقیق منظم و دورهای در مورد اثربخشی برنامه های درسی موجود منجر به جنبش اصلاح برنامه های درسی شده است که به نوبه خود منجر به رویکردهای نوآورانه در زمینه هایی مانند روشهای تدریس و توسعه مواد آموزشی شده است . به تدریج ، این رویکرد سیستماتیک جای خود را به تدوین »نظریه برنامه درسی « داده است . برنامه درسی به طیف وسیعی از فرآیندها اشاره دارد که با برنامه ریزی و اجرای اهداف و مقاصد آموزشی سروکار دارند. طبق نظر استرن (۱۹۸۳)، نظریه برنامه درسی با نگرانی های فلسفه های برنامه درسی ، اجزای اساسی برنامه درسی و فرآیندهای برنامه درسی روبرو است . توسعه برنامه درسی یک زمینه مهم مطالعه تحت تئوری برنامه درسی است . مراحل مختلف توسعه برنامه درسی عبارتند از: برنامه ریزی درسی ، تعیین اهداف و وسایل ، اجرای برنامه و اجرای کلاس درس. رویکردهای توسعه برنامه درسی شامل رویکردهای محصول و فرایند هستند. رویکرد محصول به برنامه درسی بر اهمیت نتایج در فرآیند یادگیری تاکید دارد. رویکرد فرایندی هم به عنوان واکنشی در برابر رویکرد محصول تلقی می شود. این پژوهش مطالعه ای در مورد سه نظام ارزشی اومانیسم کلاسیک ، بازسازی گرایی و ترقی گرایی انجام داده است که هر کدام »مجموعه خاصی از باورهای اجتماعی -سیاسی و فلسفی « را با ارجاع خاص به تجدید برنامه درسی مجسم می کنند و در پایان تلاش می کند تا هر سه نظام آموزشی را با هم تطبیق دهد تا ویژگی های مهم هر یک را در چارچوبی وسیع تر ادغام کند.

توسعه برنامه درسی ، نظام ارزشی ، رویکردهای برنامه درسی ، نظریه برنامه درسی