مینا کلاته آقامحمدی - دانشگاه شیراز
جعفر قاجار - دانشگاه شیراز
فریدون اسماعیل زاده - دانشگاه شیراز

تولید آب اضافی از مخازن هیدروکربوری یکی از مشکالت بزرگ صنعت نفت است که پیامدهای اقتصادی و زیستمحیطی بسیاری دارد. ژلهای پلیمری کاربرد گستردهای برای کاهش تولید آب اضافی حین تولید نفت و گاز ۱ دارند. در این مقاله به بررسی از مخازن، با استفاده از مسدود کردن نواحی با تراوایی باال و افزایش بازده جاروبزنی عملکرد سیستم ژل پلیمری PEI/HPAM برای انسداد فضای حفرات و کاهش تراوایی با هدف کنترل تولید آب از مخازن پرداخته شده است. ابتدا ترکیب بهینهی ژل و مدت پایداری با استفاده از آزمایشات بطری بهعنوان یک روش استاندارد برای مشخص کردن خواص ژل پلیمری تعیین شد. سپس عملکرد و پایداری ژل با استفاده از تستهای سیالبزنی در نمونههای مغزهی تمیز مورد آزمایش و بررسی قرار گرفت. سرانجام، تغییرات موضعی تخلخل ناشی عدی توموگرافی کامپیوتری )CT )محاسبه شده از جریان ژل در مغزه با استفاده از دادههای حاصل از تصاویر سه ب در حالتهای قبل و بعد از تزریق ژل، مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمایشات نشان داد که سیستم ژل با غلظت ۱۵۰۰۰ قدم وزنی از HPAM و ۸۰۰۰ قدم وزنی از PEI عملکرد خوبی در کاهش تراوایی دارد و میتواند برای چندین ماه در حضور آب و در دمای باال درون محیط متخلخل پایدار بماند. همچنین تصاویر سیتیاسکن نشان داد که توزیع تخلخل اولیه، تاثیر زیادی در عملکرد ژل برای مسدود کردن فضای منافذ دارد.

ژل پلیمری, پلیآکریلآمید هیدرولیز شده, پلیاتیلنایمین, کاهش تراوایی, کاهش تخلخل, سیتیاسکن.