مسعود خسروی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات قارسی پیام نور واحد اهواز

واقعیت این است که موضوع یادگیری، کیفیت و کمیت وقوع آن، یکی از مهم ترین دغدغه های هر نظام آموزشی است؛ از همین رو جست وجو و انتخاب رویکردی که به یادگیری هرچه بهتر بینجامد، امری معقول و ضروری می نماید؛ به همین منظور پژوهش های گوناگونی با درنظر گرفتن عوامل دخیل در هر نظام آموزشی ازجمله ویژگی های یادگیرنده، یاددهنده، محتوا، روش و برنامه، به طور روزافزون در حال انجام بوده و هست. در نظام آموزشی کشور ما نیز براساس اهدافی که در سطح کلان آموزشی تعیین شده، دوره ها، برنامه ها و دروس خاصی تهیه و تدوین شده است؛ یکی از دروسی که در تمام دوره ها و برنامه ها جایگاه برجسته ای دارد، زبان و ادبیات فارسی است؛ به گونه ای که باسوادی به نوعی، با کسب توانایی خواندن و نوشتن به زبان فارسی حاصل می شود. با توجه به این موضوع، تلاش برای بهبود فرایند یادگیری زبان و ادبیات فارسی، اهمیت مضاعفی پیدا می کند. در ابتدا لازم است بدانیم که موضوع زبان و ادبیات گرچه ارتباط تنگاتنگی با یک دیگر دارند، هریک ویژگی و کاربردهای متمایزی دارد؛ به همین دلیل قبل از پرداختن به بحث اصلی، اندکی درباره ویژگی و کاربردهای زبان و ادبیات فارسی صحبت می شود.

ادبیات فارسی، زبان فارسی، معلم، آموزش و پرورش، تدریس، علوم و تحقیقات