شیرعلی خرامین - دکترای تخصصی روانشناسی بالینی، دانشیار روانشناسی بالینی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج،
لیلاسادات متقی - دانشجوی دکترای تخصصی روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد یاسوج،
ملیکا ارژنگ زاده - دانشحوی پزشکی، عضو کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشک ی شیراز، شیراز، ایران
مریم کرمی آزاد - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی ، گروه روانشناسی ، موسسه آموزش عالی فاطمیه (س)شیراز، شیراز، ایران.
سمیه محجوب - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی ، گروه روانشناسی ، موسسه آموزش عالی فاطمیه (س)شیراز، شیراز، ایران.

بیماری پارکینسون که اولین بار توسط جیمز پارکینسون توصیف شد، نوعی بیماری تحلیل برنده نورونی است که به دلیل تخریب نورون های دوپامینرژیک موجود در ماده سیاه در مغز ایجاد می شود. هدف : شناسایی و معرفی بیماری پارکینسون و علل و علائم و عوامل دخیل در این بیماری و راه های درمان آن. روش شناسی : این مقاله از نوع مطالعات کیفی و مروری می باشد. که از مقالات و کتب مختلف در رابطه با بیماری پارکینسون در این مطالعه استفاده شده است . نتیجه گیری : در این بیماری محتوای دوپامین در مغز میانی کم شده و به دنبال آن علائم حرکتی و غیر حرکتی در بیماران ظاهر می گردد. این علائم در دو دسته فیزیکی و روانشناختی ظاهر شده که ازجمله علائم ظاهری می توان به عدم حرکت ، کندی حرکت ، سفتی عضلات وکاهش رفلکس های وضعیتی اشاره کرد. از علائم روانشناختی این بیماری می توان به درجات مختلفی از توهمات بصری، افسردگی ، عصبانیت و .... غیره اشاره کرد. عوامل دخیل در این بیماری عبارتند از : افزایش سن ، عوامل محیطی و عوامل ژنتیکی .

نورو سایکولوژی، بیماری، پارکینسون