عطا غفاری گیلانده - دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری،استادیار گروه جغرافیای دانشگاه محق
محمد علیزاده بگدیلو - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری
فرشید کاظمی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری

شهر پارس آباد به عنوان یکی از مهاجر پذیرترین شهرهای شمال غرب کشور، روند شتابان رشد جمعیت و توسعه قابل توجهی فیزیکی را طی دهه های گذشته تجربه کرده است. وجود زمینه های مهاجرپذیری و به تبع آن افزایش شتابان جمعیت، عامل مهمی در تبیین بسیاری از واقعیت ها در زمینه رشد و توسعه بی رویه کالبدی – فضایی شهر و تغییرات قابل توجه درکاربری اراضی کشاورزی اطراف شهر، به حساب می آید و شکل گیری محلات جدید و ادغام و اتصال چندین روستا به بدنه شهر را م یتوان به عنوان انعکاس فضایی روندهای فوق الذکر، قلمداد کرد. در مقاله حاضر بر پایه بررسیهای میدانی و اسنادی، تاثیر پذیری ساختار فضایی و تغییرات کاربری اراضی اطراف شهر از روند مهاجرت ها در دامنه زمانی بین 85-65 مورد بررسی قرار گرفته و راهکارها و پیشنهاداتی در زمینه کاهش آثار سوء این روند ارایه شده است که از آنجمله می توان به توسعه درونی در قالب استفاده بهینه از بافتهای خالی و فرسوده داخل شهر اشاره کرد

تغییرات کاربری اراضی - مهاجرت- توسعه فیزیکی- توسعه درونی- شهر پارس آباد