رسول دخت عبدیان - دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز
عزیزه احمدی - دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران
پروانه دولت آبادی - دکتری بیوشیمی و متابولیسم ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز

مقدمه: از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر اجرای دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT ) برمقدار فیبرینوژن و hs-CRP دختران غیرفعال دارای اضافه وزن و چاق است. روشکار: ۱۶ دختر با میانگین سنی ۲۵/۷۵ -۱/۱۸سال، قد- ۴/۲۳ ۱۶۱/۲۹سانتیمتر، وزن۷۴/۵۱- ۶/۲۷ کیلوگرم، درصد چربی۳۰/۷۰- ۲/۲۳ و ۲۸/۶۶±۱/۸۹ BMI کیلوگرم بر متر مربع داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه تمرینی (n =۸) HIIT۱ و گروه (n=۸) HIIT۲ تقسیم شدند. آزمودنیهای گروه HIIT۱ در هر جلسه چهار ست ۳۰ ثانیهای دویدن با شدت ۹۰ درصد HRmax و دو دقیقه استراحت بین ستها و گروه HIIT۲ چهار ست دویدن ۶۰ ثانیهای با همان شدت و چهار دقیقه استراحت بین ستها را انجام دادند، تمرین سه جلسه در هفته و به مدت چهار هفته اجرا شد. ۴۸ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از تمرین خونگیری به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری( (۳ ۰/۰۵ استفاده شد. یافته ها: وزن، درصد چربی و BMI در هر دو گروه تمرینی کاهش معنیداری نشان داد ( .(۳ ۰/۰۵ در مقدار فیبرینوژن در هر دو گروه تمرینی کاهش معناداری مشاهده شد ( .(۳ ۰/۰۵ اما بین دو گروه تمرینی اختلاف معنیداری وجود نداشت. hs-CRP فقط در گروه HIIT۲ افزایش معنیداری نشان داد .(۳ ۰/۰۵) اما بین دو گروه تمرینی اختلاف معنیداری وجود ندارد .(P ۰/۰۵) نتیجهگیری: با توجه به یافته ها، تمرین HIIT۱ نسبت به HIIT۲ علیرغم حجم تمرینی کمتر، باعث کاهش بیشتر شاخص انعقادی و التهابی فیبرینوژن شده و از طرفی افزایش کمتر hs-CRP نسبت به HIIT۲ نشان دهنده آسیب و التهاب کمتر در این نوع تمرین است.

فیبرینوژن، hs-CRP ، تمرین تناوبی با شدت بالا