محمدکاظم مسجد جامعی - ۱کارشناسی ارشد، برنامه ریزی شهری، دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.

تهران پایتختی ۲۰۰ ساله است. قصبه تهران توسط پادشاه قاجار پایتخت شد و از نظر جغرافیایی و جمعیتی توسعه یافت و امروز تبدیل به بزرگترین شهر سرزمین ایران شده است. با توجه به اینکه این شهر دارای جمعیت بیش از ۱۰ میلیون نفر و آداب و رسوم و فرهنگ های متفاوت و گستره جغرافیایی قابل توجه می باشد ، ضروری به نظر می رسد که به صورت غیر متمرکز و توسط نهاد های محلی که با مسائل و ویژگی های محله خود آشنایی کامل دارند، اداره شود تا بخشی از مشکلات آن مرتفع گردد. مجموعه این شرایط ایجاب می کند که شهروندان نیز در اداره شهرشان نقش داشته باشند . واگذاری این مسئولیت مهم به سالهای دور بر می گردد که در قالب انجمن ها و نهاد ها مطرح شده است بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و در دهه سوم انقلاب یعنی دهه ۷۰ دیش این نقش در قالب شورا یاری ها نمود پیدا کرد . شورایاری ها نهادی مردمی هستند که عملا نقش نظارتی در محلات را بر عهده دارند و انگیزه تشکیل انها، بستر سازی برای مشارکت مردم در اداره امور شهر می باشد . به بیان دیگر شورا پاری ها پل ارتباطی بین شورای اسلامی ، شهرداری و مردم هستند تا به این صورت و با مشارکت های مردمی مسائل و مشکلات محلات مرتفع گردد پژوهش حاضر با روش تحقیق میدانی و توصیفی به بررسی بررسی شاخص های موفقیت و عدم موفقیت شورایاری ها در سطح کلان شهر تهران پرداخته است.

شورایاری، حقوق شهروندی، شهروند، دموکراسی