حقوق بین الملل بشردوستانه که به یک عقیده اصطلاحی نوین در ادبیات حقوقی به جای حقوق جنگ است و عقیده ای دیگر آن را تنها بخشی از حقوق جنگ می شمارد. به صورت روشن، اصل بشریت و جایگاه آن را در صدر اهداف حقوق مذکور، نشان می دهد اما در این میان اصولی وجود دارد که فارغ از وضعیت خاص مخاصمه و فارغ از وضعیت طرف های مخاصمه، اعمال می شوند و این همان اصول بنیادین حقوق بشردوستانه است که منزلتی به مانند قواعد عرفی و ارگاامنس یافته است. در طی قرون گذشته متاثر از اندیشه های صلح طلبی و بشردوستی به ویژه آموزه های مذهبی و فلسفی و به ویژه در تاثیر از انگیزه های بشر دوستانه مجموعه ای از اصول و قواعد به منظور انسانی تر کردن رفتارهای خصمانه پدید آمد و به عنوان عرف و عادت مسلم بر روابط خصمانه میان دولت ها حاکم گردید. اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ به دلیل نیاز دولت ها به وضوح اصول و قواعد تنظیم کننده و نیز غلبه پوزیتیویستم حقوقی، تاریخ حقوق بین الملل شاهد آغاز تلاش در جهت تکمیل حقوق عرفی از طریق حقوق قراردادی و در شکل معاهدات چندجانبه بود و یکی از نخستین مجموعه قواعدی که در اینگونه کوشش ها مورد توجه واقع گردید همین اصول و قواعد مربوط به جنگ و تنظیم کننده رفتارهای خصمانه بود.