غلامرضا خواجه سروی - استاد علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی
فاطمه سوری - دانشجوی دکتری علوم سیاسی- گرایش مسائل ایران- دانشگاه علامه طباطبایی.

منطقه مکران به سبب اهمیت راهبردی و ژئواکونومیک خود جایگاه مهمی در بازی قدرت های منطقه ای ایفا می کند. این منطقه دارای دو بندر با موقعیتی ژئواستراتژیک یعنی گوادر و چابهار برای کشورهای ساحلی آن یعنی ایران و پاکستان از اهمیتی حیاتی در معادلات منطقه ای برخوردارند. اهمیت راهبردی این بنادر به گونه ای است که پای دو رقیب منطقه ای دیگر یعنی چین و هند را به آن باز کرده است. موضوعی که به تدریج شکل دهنده به یک بازی بزرگ جدید با محوریت ایران، هند و افغانستان در یکسو و پاکستان، چین و تا حدودی عربستان از سوی دیگر است. هر دو بندر در مسیر تجارت بین المللی انرژی قرار دارند و نقطه اتصال به آسیای مرکزی، خاورمیانه، آفریقا و اروپا را فراهم می کنند. ماهیت نظام سرمایه داری و هزینه های اقتصادی اساسی این پتانسیل را دارد که هر دو بندر را در رقابت با یکدیگر قرار دهد. هرچند ایران و پاکستان هرگونه چنین رقابتی را تکذیب می کنند، هر دو کشور رویای ایجاد همکاری و پیوند بین این دو بندر را دارند. این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به پویش تدریجی بازی ژئواستراتژیک بین ایران و پاکستان در خصوص دو بندر می پردازد که می تواند به همکاری یا رقابت منجر شود. یافته های پژوهش این است که با توجه به پایداری ایران در امنیت و روابط دوستانه با کشورهای آسیای مرکزی، بندر چابهار در مقایسه با گوادر سهم بیشتری از تجارت را به دست می آورد

مکران، بندر چابهار، بندر گوادر، بازی بزرگ و ایران