حسن ایپکی - لیسانس علوم تربیتی
رباب محمدی - لیسانس علوم تربیتی
مرجان معصومی فرد - استادیار علوم تربیتی

هر فرد ممکن است با یکی از این دو نگاه و نگرش به خود و جهان پیرامون خود بنگرد: نگرش خوش بینانه یا نگرش بدبینانه . فردی که نگرش خوش بینانه به وجود خود و جهان هستی دارد، خویشتن و جهان پیرامون را «خیر محض» می بیند؛ در این صورت اگر کژی، ناراستی، شر و آفتی مشاهده نماید، آن را به نیکوترین وجه تفسیر می کند و تلاش می نماید تا حکمت و فلسفه ای برای آن بیابد. در نقطه ی مقابل فردی که نگرش منفی و بدبینانه دارد، جهان هستی و وجود خویشتن را بکسره «شر و آفت» می بیند. بی شرح و توضیح پیداست که افراد خوشبین و هدفمند که پیوسته به رشد و تعالی می اندیشند، با آرامش خاطر و رضایت دل زندگی می کنند، اما آنان که دارای نگرش منفی هستند، با اضطراب، دلهره و یاس و ناامیدی روزگار می گذرانند. نگرش بدبینانه، زندگی را پوچ و بی معنا می سازد و آدمی را به سوی بی هویتی و غفلت محض رهنمون می سازد. این وضعیت علاوه بر ایجاد اختلال روحی و روانی، جسم آدمی را نیز نحیف و رنجور می سازد و آدمی را به کل از مسیر رشد و تعالی که هدف اصلی آفرینش است، دور می سازد.

قران کریم ، دیدگاه مثبت، دیدگاه منفی، جنبه ، تبین