ثریا علیپور

سوانح و حوادث طبیعی سالانه سبب خسارتهای بسیار قابل توجه جانی و مالی در کشور می شود. با توجه به موقعیت کشور و نحوهقرارگیری شهرها در نقاط آسیب پذیر از لحاظ زلزله، ضرورت پرداختن به این مساله امری بدیهی است. یکی از ضروری ترین اقدامات ومسائل، به کار گیری اصول مدیریت بحران به منظور کاهش مخاطرات، آمادگی، مقابله، بازسازی و بازتوانی است. بنابراین مدیریت بحرانفرایندی پویا در قالب اقداماتی سنجیده می باشد که پیش از وقوع بحران، در زمان وقوع بحران و بعد از وقوع بحران انجام می شود .براساس پژوهش های وزارت مسکن و شهرسازی درطرح کالبد ملی، ۵۰ درصد جمعیت شهرنشین کشور در پهنه های زندگی می کنندکه دارای بیشترین خطر زلزله خیزی است. با توجه به موقعیت آسیب پذیر کشور ایران در خصوص رخدادهای طبیعی (بویژه زلزله)و همچنین آسیب پذیری شهری کشور در برابر این رخدادها، هدف این پژوهش شناسائی روش های کاهش آسیبپذیری ناشی از زلزله بااستفاده از فنون جغرافیا و برنامه ریزی شهری با رویکرد مدیریت شهری می باشد. این پژوهش از نوع کاربردی و روش پژوهش معیاری-تحلیلی است. دراین پژوهش از تحلیل سلسله مراتبی AHP برای پهنه بندی آسیب پذیری کالبدی و اجتماعی- اقتصادی شهر و نیز روشتحلیل SWOT به منظور ارائه راهبردها، سیاستها و اقدامات استفاده شده است. در این پژوهش برای تعیین ارزش هر یک از معیارها ازروش وزن دهی صفر ویک بهره گرفته شده است.

مدیریت بحران، زلزله، آسیب پذیری، شهر تهرا ن