محمدحسین عابدی - گروه معماری، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
مریم معصومی - کارشناسی ارشد معماری گرایش معماری دانشگاه شمس گنبد کاووس

در معماری مدرن دهه های اخیر متاسفانه کمتر به محیط زیست و اصول همسازی با آن توجه شده است که این بی توجهیباعث آسیب جدی به محیط زیست، اکو سیستم ها و منابع طبیعی گردیده است. برای جبران و پیشگیری این نوع معضلاتمحیط زیستی باید راهکارهای فراموش شده در طراحی و ساخت همساز با محیط زیست را شناسایی، به روز نموده و درطراحی محیط زیستی بناها به کار برد؛ راهکارهایی نظیر معماری بومی و پایدار و توجه به نوع و کاربری ساختمان به ویژه درحوزه گردشگری که با صنعتی شدن آن رشد زیادی داشته است، ضرورت توجه به معماری گردشگاه و اقامتگاه های پایدار نظیراکوکمپها احساس می شود تا با رعایت اصول حفاظت از محیط زیست از صدمه به طبیعت جلوگیری نمود. هدف این پژوهشتوجه و بررسی راهکارهای مناسب برای همسازی با محیط زیست در جهت تخریب کمتر محیط زیست در اکوکمپ هاست. بهنظر می رسد استفاده از معماری بومی و شیوه نوین معماری خاک مانند ابرخشت نادر خلیلی، بازیافت، توجه به مسائل زیستمحیطی در طراحی محوطه ها و کمپ های گردشگری، بستر مناسبی برای حفاظت از محیط زیست و آموزش احترام به آناست. هم چنین راهکارهایی مانند استفاده از مصالح بومی و توجه به الگوهای کاشت در توسعه فضای سبز نیز می تواند تا حدزیادی در ارتقای حفاظت محیط زیست در طراحی اکوکمپ های کویری موثر باشد. این تحقیق بر اساس روش تحلیلی- توصیفی است که با مطالعه و پژوهش منابع معتبر و گزارش از معماران تجربی حوزه معماری خاک سعی کرده بهترین راهکارها ارائهشود؛ تا در ایران به خصوص در اقلیم کویری مانند شهر یزد (اولین شهر خشت خام و دومین شهر تاریخی دنیا) که منطقه موردمطالعه این پژوهش است و دارای ارزش های تاریخی و معماری کویری است، از اقامتگاه های طبیعی همساز با اقلیم، مصالحمحلی قابل بازیافت، پایدار و در عین حال خلاقانه و نوآور در دل طبیعت و بدون تخریب آن استفاده شود.

محیط زیست، معماری بومی کویر، اکو کمپ، مصالح بومی ، ابرخشت، طراحی کاشت